Van A(rnhem) naar B(rummen) en weer terug...

Zijn dit nou die sneeuwstormen, hagelbuien, en windstoten tot 100 km/u die onze nationale Friese weergoeroe voor dit weekend had voorspeld? Elke boom in het bos is zilver verlicht door de beste en mooiste LED-lamp die een nachtwandelaar zich maar kan wensen: boven ons aan de heldere sterrenhemel staat een net niet meer volle maan, slechts af en toe even verstopt achter een kleine wolkenflard. De wolken jagen met enorme snelheid langs de hemel, maar daar is hier beneden in het bos niks van te merken, er staat slechts een licht briesje. Aangezien we goed bijgelicht worden kunnen de lampen best uitblijven, en zo loop ik al mijmerend over dat schitterende zilveren licht de 4 schaduwen voor me achterna. Het lijkt wel een ets van Rembrandt: elke contour, van mens en boom is haarscherp afgetekend. Allemaal leuk, zo'n goed verlicht pad, maar elke keer dat de maan te voorschijn komt en de hele omgeving oplicht, denk je dat er een auto aankomt. En over boomwortels kun je, ook al is er genoeg te zien, nog steeds struikelen, zo stel ik proefondervindelijk vast.

Wat er aan voorafging…
Het is inmiddels al de derde keer dat Hopman Weustink zijn WinterNightHike organiseert, inmiddels is het dus al bijna een traditie te noemen. Vorig jaar heb ik me, ondanks de afwezigheid van echte winteraspecten prima vermaakt: nadat we tijdens een uitgebreid treuzelontbijt door een heuse Rien Poortvliet boswachter bars waren toegesproken, en Duncan nog geen half uur later een aanvaring met zijn collega had betreffende het wel of niet loslopen van honden, wilde ik dus ook dit jaar graag weer erbij zijn. Het winteraspect was ook deze keer weer ver te zoeken, met temperaturen die de afgelopen week tot recordhoogtes van 16 graden waren gestegen. Wel was er regen voorspeld, in alle mogelijke verschijningsvormen: hagel, onweer, natte sneeuw, en gewone regen-regen. Dat beloofde dus wat. Gelukkig heb ik net de dag voor de hike een nieuwe ademende regenbroek aangeschaft, waardoor ik de tocht met vertrouwen aandurf. Het zou alleen zo leuk zijn als er sneeuw lag… Nou ja, niet over nadenken, je maakt jezelf alleen maar blij met een dooie mus.

Bij Richard aangekomen zit daar al 5 man gemoedelijk aan flesjes bier en glaasjes fris te lurken, de rugzakken staan er voorlopig nog werkeloos bij. Er is voor mij 1 nieuw gezicht bij; Kees-Jan, en verder allemaal bekenden: Sanne, Harry, Ruud en Richard. We zijn dan compleet, en dus gaan Richard en ik even snel een hapje chinees halen. Dit voedsel is in no-time verdwenen, en even later zitten we dan ook boerend en puffend naar de ineens erg groot lijkende rugzakken te staren. Na nog even wat onderdelen van mijn tent te hebben afgeleverd aan tentmaatje Harry, kunnen we de rugzakken omhangen voor een tochtje door de stad naar station Velperpoort. Hiervandaan willen we de trein naar Brummen nemen, een plaatsje wat aan de oostkant van het Nationaal park Veluwezoom ligt. Hier is het iets gemakkelijker om ongezien een bos in te komen. Aangezien er tijdens de eerste nachthike wat problemen waren om in Arnhem-Noord ongezien het bos in te schuifelen, moest er toen alsnog eerst een stukje met de trein worden gedaan. Om onszelf eventuele ontdekking te besparen gaan we nu dus bij voorbaat al eerst even treinen.

Vanuit Brummen moeten we eerst een stukje over de weg en langs een kanaal, voordat we het bos in kunnen. Hier krijgen we al meteen een straf buitje te verduren. Reden (en regen) genoeg om toch maar even de regenbroeken uit de tas te halen. Uiteraard houdt de regen op zodra we allemaal ingepakt en wel weer in beweging zijn, maar nu houden we de regenkleding toch maar aan. Na een tijdje breekt het lekker open, en zien we het pad voor ons haarscherp afgetekend. We volgen het Maarten Van Rossum pad, een LAW die van Den Bosch tot Ommen loopt. Volgens Richard was meneer van Rossum een bekende generaal, maar dat is me eerlijk gezegd al weer ontschoten. Na een tijdje lekker door het nationaal park te hebben gesmokst, met af en toe een klein buitje of wat motregen, komen we na een tijdje op de lange juffer aan, een asfaltweg die ons naar de Posbank moet brengen. Het idee is om ergens in de buurt van de Carolinahoeve een kampeerplekje te zoeken. Ineens is er vooraan consternatie: een lichtpuntje! We stuiven allemaal de berm in en duiken in het gras, om te wachten tot het staatsbosbeheer jeepje voorbijgereden is. Misschien is het wel dezelfde dienstklopper als de man die ons vorig jaar betrapte, hij had ons toen verzekerd dat ie onze gezichten zou onthouden… We worden niet gezien, maar besluiten wel om van de weg af te gaan. Deze auto kwam van voren, maar als er een ons van achteren nadert zullen we vast niet op tijd kunnen wegduiken! We slaan een zijpad in, en na een hachelijke tocht langs een hek met prikkeldraad (hoe scheurvast is dat Goretex nou eigenlijk?) kunnen we ergens in een mooi heuvelachtig stukje bos onze tentjes opzetten. Allemaal nog terwijl het droog is, gelukkig. Richard en Kees-Jan willen vannacht zowaar gaan "tarpen", een redelijk hachelijke keuze mijns inziens, vooral als de wind zo draait dat de regen via de open voorkant naar binnen geblazen wordt… Succes jongens!

Als iedereen lekker geïnstalleerd is, en Ruud ook weer bekomen is van de verbazing dat er een dampende vrouw in de tent ligt, kan de brander aan voor het leukste deel van de hike: De gluhwein. Deze behoeft toch geen introductie meer? Nou, voor de mensen die de gluhwein van Richard nog niet kenden: normale gluhwein bereidt men door rode wijn te verwarmen, en daar wat kaneel, suiker, kruidnagelen, en andere fijne specerijen aan toe te voegen. De Gluhwein van Weustink bevat daarnaast echter ook nog wel eens een keur aan kruiden die "toevallig" op de onderste plank van het keukenkastje stonden. Zo heb ik eens gluhwein gehad die naar knoflook smaakte. Deze keer zit er gelukkig alleen peper en wat tabasco in, en natuurlijk een niet al te kinderachtig scheutje strohrum. Met enige moeite krijgen we het spulletje weg, dat wordt lekker slapen straks… De rest van de avond, of eigenlijk nacht (want het was al 1 uur toen we stopten met lopen) verloopt rustig, af en toe een drupje regen, totdat ik om half 3 toch echt wel moe ben, en tussen de veertjes kruip. Een goede keuze, want vlak daarna barst een flinke regenbui los.

Half 8, en er piept iets naast m'n hoofd… Wie had ook alweer bedacht dat we vroeg zouden opstaan, eerst inpakken om ontdekking te voorkomen, en dan pas ons ontbijt klaar te maken? Het regent echter behoorlijk hard, dus Harry en ik besluiten om, zolang we nog geen geluiden uit de andere tent en tarp horen maar even lekker te blijven liggen. Tegen achten hoor ik getier vanonder het tarpje: iets over plassen water in en onder de slaapzak, waterbedden, of was het nou gewoon condens van een heftig mannelijke zweetnacht? We willen het niet weten… Gelukkig houdt de regen op, en het inpakken kan dan ook beginnen. Uiteindelijk zijn we nog niet al te snel weg, pas om 9 uur verlaten we na een laatste check op achtergebleven haringen en sigarenbandjes ons kampeerplekje. Het idee is om naar het paviljoen op de Posbank te lopen, en daar onder het afdakje de branders aan te steken voor koffie, papjes en kekjes. Maar als we bij het paviljoen aankomen blijkt het al open te zijn… Dan gaat een mens natuurlijk niet aandoenlijk zitten prutsen met een muesli-noten-ontbijtje, maar neemt men gewoon een flink stuk appelgebak (ook met nootjes)! De algemene gedachte is dat dit een redelijk compleet ontbijt vormt, en we blijven lekker even een uurtje zitten. Tegen de tijd dat heel dagjesmens-outdoor-arnhem het paviljoen binnenvlucht voor de natte sneeuw die inmiddels buiten valt, besluiten we dat dit nou net het optimale moment is om indruk te maken: met veel vertoon hijsen we ons in pooltenue, en duiken we de wervelende witte jacht in. Dit is gaaf!! Over de Koepelberg en het Herikhuizerveld gaat het op en af, soms vol tegen de natte sneeuw en hagel in. Tussen de korte maar heftige buitjes door schijnt de zon fel, en is de lucht strakblauw. Mede hierdoor is het continue regenbroek aan-regenbroek uit, en Murphy zou natuurlijk Murphy niet zijn als het vlak na zo'n verkeerd ingeschatte omkleedsessie niet weer begint te hozen… Na een tijdje komen we aan bij de Emmapyramide, net buiten Velp. Omdat we al aardig opschieten nemen we hier nog even een korte pauze voor een hapje eten. Net op dat moment krijgen we weer een klein buitje hagel op ons dak, maar dat is ook zo weer voorbij. Vervolgens is het nog een uurtje site-seeing door de rijke wijken van Arnhem. Harry en ik memoreren dat het er net zo uitziet als sonnendael, de wijk waar de familie Flodder woont… Alles steriel, strak, alle huizen gelijkvormig. Het laatste stukje moeten we noodgedwongen door de binnenstad lopen, maar dat is dan ook zo gebeurd, en om half3 stampen we bij Richard de trap op. Na lekker z'n gang en woonkamer vol modderplakkaten te hebben gelegd, vertrekt iedereen weer om de rommel thuis te laten drogen.

Als ik dit stukje door de spellingscontrole haal, vallen een paar vreemde dingen op: Richard wordt vertaald met "ruigaard", Harry wordt vertaald als "Harig", en station Velperpoort wordt "Hellepoort"… Ik zal de suggesties maar negeren, het was gewoon een prima weekendje, en we hebben ons best vermaakt.

Iedereen bedankt, in het bijzonder de chinees aan de steenstraat waar je nog uren later van die lekkere boeren van laat!

Van uw verslaggever,
Pieter

Bekijk de foto's in het foto-album.