Mega Wad-Hike II

Heerlijk is dat, om eens niet zelf te hoeven rijden. Lekker van de omgeving genietend, niet druk makend om het verkeer met een zwarte VW Lupo onder de kont met sport velgen en sport bandjes en een uitlaat waar menig puber, zijn hoofd voor omdraait. Maar d’r was wel weer wat stress aan vooraf gegaan.

Om 13:36 zou de trein van A’dam Duivendrecht vertrekken en ik zou Jan Anne daar dus treffen, om deze trein te nemen. Slim dat ik was, pakte ik dezelfde trein al in A’dam Zuid/WTC, maar omdat ik Jan Anne niet kon informeren, omdat ik mijn mobiel thuis had laten liggen, hing ik dus bij aankomst in Duivendrecht, als een wagenzieke labrador uit de trein om te zien waar Jan Anne stond. Geen Jan Anne dus…….

Snel pakte ik mijn rugzak en stapte uit de trein. Wat nu???? Na 25 minuten wachten besloot ik om de trein terug te pakken, om alsnog mijn mobiel op te halen om hem te bellen. Zogezegd, stapte ik in de trein in tegenovergestelde richting en wachte ik op het fluitsignaal van de conducteur. Verrek, wie kwam daar de roltrap af? Jan Anne.

Snel pakte ik mijn rugzak, sprong de trein uit, de fluit ging en de deuren sloten zich. En nu zaten we heerlijk in de auto van zijn moeder, die we in Harderwijk hadden opgepikt en reden we richting Pieterburen, met 2 giga rugzakken op de achterbank en de knuppeltjes thuisgelaten.

Onze aankomst aldaar viel bijna gelijk met Rob. Die zat al te zoeken naar onze basiskamp, maar die kon je eigenlijk niet missen. Marike had de Hiking-Site Summitvlag aan haar tent gebonden, dus onze tenten werden in de nabijheid opgebouwd. Ook Rob bouwde zijn tent op en even later stonden er al 5 op een rij. Niet veel later kwamen Remco, Marike Martijn en Ilonka, voor wie dit het eerste evenement was aangelopen. Tja, over de gezelligheid hoef ik het eigenlijk niet te hebben. Het was weer als vanouds en na een maaltijdje werd één van de plaatselijke kroegjes opgezocht. Petra had zich ondertussen ook bij ons aangesloten en daarna volgde de gewoonlijke taferelen van Ivootjes en levenswater en werd ook het Ivouwtje uitgeprobeerd.

“He jongens, wakker worden” Dat was onze vroege vogel, Rob, die ons wakker maakte. Ik keek naast me en keek tegen een kop Medusa aan. Jan Anne, zonder petje en met kleine oogjes. Zelf zal ik zeker niet beter hebben uitgezien. Na de standaard rituelen, begaven we ons als afgevaardiging van Club.Hiking-Site naar het wadloopcentrum. Hier hoorden we definitief dat de geplande tocht naar de Simonsplaat niet door ging. Vanwege het weer, stond het water, hoger dan verwacht en was de kans reëel aanwezig dat we dan zouden moeten zwemmen. Dus uit veiligheid’s redenen zouden we een ronde over het wad lopen van een uurtje of 3. Ook werd de groep een klein beetje aangevuld met andere deelnemers waardoor we uiteindelijk uitkwamen op een groepje van 136 man/vrouw + 6 man aan gidsen. Dat begaf zich aan in een karavaan aan auto’s richting de dijk. De Pieterburenaren waren slim geweest en hadden daarvoor speciaal een verkeersregelaar in dienst genomen, om alles in goede banen te leiden.

Na een laatste informatieve speech van Kees, de opper gids, begaven we ons in 2 groepen het wad op. Het eerste gedeelte was nog redelijk te doen, maar toen eenmaal de vegetatie ophield, spatte het slijk, wat door de jaren heen zich heeft opgehoopt door het getij, al gauw tegen de kuiten omhoog. Bij de eerste doorwading van een poel met water, waarbij deze tot net boven de knie kwam, was het tempo nog wat laag en werden de gilkwaliteiten, van enkele, op hoogte getest. Later die dag, was dat dus omgedraaid. Overal zag je de restanten van mossels, kokkels en andere schelpdieren. En dan zag je weer de levensloze restanten van kleine krabbetjes. De meeuwen en scholeksters bleven op grote afstand van ons op zoek naar eten. Het was zwaar bewolkt en heiig maar het zicht was goed. Ook bleek onze kleine groep, niet de enige te zijn die zich op het wad waagden. In regelmatige afstanden, zag je meerdere groepen zich over het wad begeven. Dit is nou de massa toerisme van het noorden. En uit de dialecten op te maken, waren de overige 9 provincies sterk in de minderheid. Een enkele keer moesten we flink door het water lopen en enkele kleine geultjes passeren. Meestal liep een gids voorop, die met zijn 2 meter lange, rode staf, het waterdiepte peilde. Soms was dat echt niet eenvoudig. Het slijk kwam tot aan je knieen en het water tot aan het theezakje, zoals een enkele Hiking-Siter dat benoemde. Eén keer verloor ik, in zo’n situatie, bijna mijn evenwicht, maar de angst om kopje onder te gaan, zorgde ervoor dat ik alles op alles zette om overeind te blijven. Eén van de gidsen, liep de gehele tijd voorop, om met behulp van zijn kompas koers te houden en het slijk had plaatsgemaakt voor zandbanken, wat het wadlopen wel aangenamer maakte. Alleen in de geulen stond vaak nog een lekker laagje slijk. Hoe plotseling diep het kan zijn, bleek wel, toen een andere gids, even een geul teste. Zelf, tot zijn heupen in het water, verdween zijn peilknuppel zo ver in het water, dat er nog net 10 cm uit het water stak. Dat zou een spanende oversteek zijn geweest maar iedereen besloot er toch maar omheen te gaan.

We sloegen af in oostelijke richting en naar een tijdje kwam de dijk alweer in zicht. Dat vond ik wat vreemd en op mijn kompas controlerend, bleken we in zuidelijke richting te lopen. Zo zie je maar weer dat de oriëntatie op het wad, zeker bij bewolkt weer, het aardig mis kan hebben. De wind kwam opzetten en het begon flink te miezeren. Menig hoofd ging nu ook schuil onder een laag van hoofdbedekking. Een enkeling met alleen een korte broek en een T-shirt aan, moet zich hebben gerealiseerd dat hij wel wat under-dressed was voor deze situatie. Gelukkig werd de dijk steeds groter en bleken we dichter bij de eindbestemming te komen.

Bij de laatste geul werden we nog echt uitgezwaaid door een zeehond die nieuwsgierig steeds naderder kwam. Alleen zijn kopje stak zo nu en dan boven het water uit, en verdween dan weer in het woelige water. Zou deze een naam hebben gekregen van Lenie?

Het laatste slijk kwam in zicht. Al glibberend en glijdend, gingen we daar doorheen en even moest er nog een lekker slijk gevechtje gehouden worden tussen 2 hiking-siters. Ja, je moet er iets voor over hebben om iemand, die voor het eerst, met een Club.Hiking-Site evenement mee gaat, in te wijden. De stank van het rottingsproces van het slijk, vulde weer je neusgaten en bij nader inzien, waren die kleine bolletjes in het slijk, dus geen modderklonten maar kleine kokkels die daar lagen als kleine kindertjes in een kraambed. De vegetatie kwam weer terug en na de laatste blubber liepen we weer de dijk op, op dezelfde plek, als waar we begonnen waren.

Na een flinke afspoelbeurt bij de spoelbakken, die in menig boerderij staan als voedertroggen, begaven we ons weer richting de auto’s om op de camping, een voldane douche te kunnen nemen. Als afsluiting werd de plaatselijk pannenkoeken huis (of is het pannekoeken, nieuwe spelling????) bezocht. Martijn’s advies is wel om een hamer mee te nemen naar deze locale gelegenheden. Een uitstekend spijkertje trok een lus in zijn shirt, wat natuurlijk zonde is. Jan Anne en reden, reden uiteindelijk weer richting Harderwijk, om de auto te droppen, en na een lift van zijn zwager, kwamen we met een uur vertraging in Amsterdam aan. Tja, de NS, wat moet ik nog meer zeggen.

Het was weer een goed geslaagd evenement en bij deze, iedereen bedankt voor zijn gezellige aanwezigheid.

Marike en Remco ook bedankt voor de organisatie.

Pjotr (D' Oude Vos)

Meer foto's van deze hike zijn terug te vinden in de foto-albums, reacties zijn te lezen op het prikbord.