Bliksem aanval op België
Zaterdag 4 november rond 9 uur op de trein gestapt richting den Bosch.
Zo rond half tien aangekomen in den Bosch, het was een drukte van belang op het station alsof het niet nog redelijk vroeg was. Op de trap werd ik ingehaald door Laurens en samen staan we te wachten op Raymond en Yolanda om richting Maastricht te rijden.
Al gauw waren we op weg en onderweg passeren we een prachtige Hummer, in limousine uitvoering niet te geloven. Ik zeg dat Thomas gek is op Hummers en Raymond slaat onmiddellijk af bij de afrit, ondertussen Yolanda uitleggend dat in Nederland bij elke afrit er ook een oprit is. …
Niet dus, door een dorp rijdend wordt uiteindelijk toch de oprit weer gevonden en kan er een foto genomen worden van de Hummer, maar we passeren te snel en nogmaals wordt het trucje herhaald. Uiteindelijk hebben zowel Raymond als Laurens een foto van deze limo Hummer gemaakt. Verzenden naar een ander toestel heeft ook nog voeten in aarde maar uiteindelijk via bluetooth lukt het dan toch.
Omdat er gezellig geklept wordt zijn we algauw in Maastricht waar Harrie opgepikt wordt op het station. Vandaar uit wordt de koers uitgezet naar de Apostelhoeve.
De route daarin is kort en direct, maar blijkt niet echt autovriendelijk, het is een steile holle weg, die naar boven toe steeds smaller wordt, vandaar dat Raymond kiest voor de omweg. Terwijl de passagiers alvast wat rondkijken, probeert Raymond via de mobile telefoon Monique en Astrid naar de Apostel hoeve te loodsen (deze variatie op Tom Tom heet dus Koome Koome). Tijdens de instructies waren wij er getuige van dat een grote Volvo toch meende het weggetje naar boven te nemen, iets wat dus niet lukt met al zijn passagiers erin. Zij stappen uit en met spinnende banden en veel gas lukt het de Volvo om boven te komen. Er bleek later wel een kras op zijn lak te zitten.
Inmiddels waren ook de dames aangekomen en konden wij ons aan het proeven van Nederlandse wijn wijden.
Eigenlijk behoor je die glaasjes niet leeg te drinken, maar ja pas na twee, drie slokken dan proef je toch pas de wijn. En die was zeker lekker. Na het proeven en de aanschaf van enkele flesjes wijn kon de wandeling beginnen. En hoewel ik zeker weet dat Limburg bij Nederland hoort, leek het algauw dat we in het buitenland waren. Via een bijzondere brug staken we een kanaal (Albert-kanaal) -waarvan je duidelijk kunt zien dat het dwars door de bergen is aangelegd- over. Langs het kanaal werd de wandeling voortgezet, tot dat we ineens tegen een uitbouw aanliepen, de achterkant van het fort. Echt apart. Via een stukje bos liepen we tussen de landerijen door, waar nog enige agrarische kennis werd opgedaan (groen bemesting). Via een stukje natuurpark kwamen we bij de voorkant van het fort, dat helaas gesloten was. Wel stonden er enige tanks opgesteld en was het mogelijk naar boven te klimmen. Dat bleek eigenlijk verboden te zijn. Het was wel ironisch dat dit stukje terrein bewaakt werd door een Duitse herder.De wandeling werd voortgezet en we kwamen langs mergelgrotten. Daar mag je niet in zonder gids, maar de verleiding was wel erg groot.
Het was ook hier dat er een bord stond met de tekst ”vous etes ici/u bent hier” Pas na enige toelichting van Raymond was duidelijk wat het nu betekende.
Na een bezoekje aan het kleine ereveld voor de gevallenen in 1940 weer via de brug het kanaal over. Na enige discussie en besluiteloosheid werd de knoop doorgehakt dat er gegeten ging worden om daarna het laatste stukje naar de auto’s te wandelen. Na een lekkere ongegeneerde eetpartij werd in het donker de tocht voortgezet. Daarbij kwamen we ook nog langs de grotten waar door monniken allerlei kunstwerken zijn uitgehakt.
Ook hier helaas niet kunnen bekijken, maar goed om te weten als uitstapje.
Een voorbij vliegende uil draagt bij aan de mysterieuze sfeer, die wandelen in het donker bij volle maan oproept. Laurens meldt dat hij bij volle maan verandert in een weerwolf.
Ook de verlichte St. Pieter geeft een mooi sfeerbeeld.
En dan ineens zijn we al weer bij de auto’s. Monique en Astrid rijden achter Raymond aan, totdat ze in de gaten krijgen dat Harrie weer afgezet wordt op het station.
Op de terugreis zijn er verder geen bijzonder voorvallen meer en in no time stappen Laurens en ikzelf uit bij Station Den Bosch. Daar laat de NS het toch afweten, want zonder nadere info blijkt de trein die er wel staat, niet te vertrekken. Uiteindelijk maar effe de hulptroepen thuis opgeroepen, zodat ik met de sneltrein naar Oss kon en rond kwart voor elf thuis was. Dankzij het mooie weer, zonnig met een frisse wind, de mooie omgeving en het gezelschap was dit een mooie aanval op België.
Voor de liefhebbers nog wat praktische informatie:
Opmerkingen zijn te lezen op het prikbord
Foto’s van deze hike zijn te zien in het fotoalbum
|
Contact
Sitemap
Zoeken