foto In het schrijfblok komt telkens een nieuw (reis)verhaal over de belevenissen van bezoekers van de site. Ook jij kunt jouw verhaal insturen voor publicatie.

Life = dobre!

Hoe Spring Reizen Montenegro veroverde met een houten kromzwaard

Toen God de aarde schiep, scheurde plotseling de zak met stenen open en dat werd Montenegro, zo wil een lokaal gezegde. Spring Reizen toonde belangstelling voor de stenen en vertrok naar Montenegro voor een stevige bergtocht. Er waren inderdaad stenen, maar dit versbedachte Balkanstaatje met gejatte munteenheid heeft meer te bieden.

De reis begint voor mij met een hoosbui op het station van Arnhem en een lange treinreis. Die hoosbui is een goede voorbereiding, al zou ik pas later inzien waarom. In Montenegro varieert de temperatuur toch tussen 'gewoon heet' en 'oven'? Daarom zit het twaalfkoppige gezelschap voorzien van hittebestendige petjes in de ICE. De treinreis door Duitsland ontaardt in een soort vrijdagmiddagborrel, compleet met port, whisky en kaasjes. Dat was overigens niet de reden voor het nog maar net halen van de nachttrein naar Zagreb.

De Kroatische hoofdstad oogt als een doorsnee Midden-Europese stad, met parken, trams en oude gebouwen. In de vervolgtrein naar Split komen we erachter dat de mannen in het gezelschap misschien maar beter uit kunnen kijken voor Kroatische vrouwen, vooral als ze dronken zijn en iets te diepe decolletés hebben. De versierpoging strandt, mede omdat het object geen woord Kroatisch spreekt.

Foto: Karolien van Wijk

Split blijkt een soort Italië; Romeinse resten, heet en heerlijke espresso. De hitte wordt afgebroken door een daverende onweersbui, die lauw tussen onze tenen doorspoelt als wij op slippers door de antieke stad dwalen. De volgende dag pakken we de bus naar Dubrovnik. Wie tot nu toe dacht dat Kroatië zo'n leuk, westers land leek, komt bedrogen uit. Onze hippe, ge-aircode bus komt nauwelijks de steile hellingen op en blijft uiteindelijk in de berm achter met een kapotte V-snaar. Een wat verlaat aangesneld reserve-exemplaar brengt ons naar Dubrovnik, waar we onze twee mede-reizigers die met het vliegtuig arriveerden, ontmoeten. Zij zitten al aan de pizza op een terras, maar een van hun rugzakken is zoekgeraakt tijdens de reis. Tijd voor de reisbegeleiders om een ter plekke bedacht noodplan in werking te stellen.

De volgende dag reizen we daarom met een iets kleinere groep naar Montenegro, terwijl er in Dubrovnik nijver wordt doorgezocht naar de rugzak. De busreis is op z'n minst spectaculair. Bij elke overstap worden de busjes kleiner en oncomfortabeler. De rit eindigt met een horror-verhaal met versleten banden, een halfdronken chauffeur en een heel diep ravijn, dat wonderwel goed afloopt. 1400 Meter hoger slaan wij onze tenten op in Veruša.

Vanuit Veruša lopen we een korte wandeldag naar een meertje in de buurt. De overgebleven middag gebruiken we om niks te doen. Dat gaat uitstekend met mooi weer en een meertje. De tweede dag wordt daarom wat steviger aangepakt met de beklimming van de 2147 meter hoge Stitan. Het blijkt een goede voorbereiding op de rest van de lange wandeling door Montenegro; al vroeg verandert het landschap in pittig hooggebergte-terrein met blokken, steile klimmetjes en hier en daar een sneeuwveldje. Het uitzicht is, ondanks wat bewolking, schitterend. Weer veilig terug beneden kunnen we concluderen dat onze groep compleet is, op de rugzak na dan. De sportzaak in Dubrovnik heeft een goede dagomzet gehaald op de levering van nieuw materiaal. Wij kunnen in elk geval weer verder.

Om de hitte voor te zijn staan we om half zes op. Twee uur later razen hagel en onweer op ons neer. De rest van de dag blijft het regenen en laten we de pas die op de planning stond voor wat het is. De weg door het dal is een stuk veiliger, hoewel we ons afvragen wat het risico op landmijnen is nu we zo dicht langs de Albanese grens lopen. Als de regen s'avonds eindelijk ophoudt, is het voor ons al bijna bedtijd.

Foto: Karolien van Wijk

Die pasbeklimming halen we de volgende dag in. Het monster is 2177 meter hoog en behoorlijk stijl.

De afdaling wordt opgeleukt met een blokkenpad, gevolgd door een puinwaaier en een smal pad dat eigenlijk volledig uit modder en bomen bestaat, maar dan wel op een steile helling. Midden op de puinwaaier ontvangen we een telefoontje dat de rugzak terecht is. Die laten we voorlopig in Dubrovnik, wij hebben wel wat beters te doen. Onze dag eindigt in een dorpje, waar de verleiding van een paar comfortabele berghutten, een douche een een niet-gevriesdroogde maaltijd groot is. Vandaag doen we even aan comfort.

Onze comfortabele nacht en schone haren vormen een goede startbasis voor een nieuwe dag. Het regent vandaag en het blijft regenen. We vragen ons af hoeveel regen er theoretisch mogelijk kan vallen in de Montenegrijnse zomer. We laten ons niet kisten, en ondanks het gebrek aan mooie uitzichten wordt er goed doorgelopen. We weten allemaal dat zingen helpt, dus dat doen we. Het is een beetje jammer dat de balans tussen kwantiteit en kwaliteit af en toe wat verkeerd uitslaat, maar leuk is het wel. Omdat we eigenlijk geen zin hebben in natte hartkeks, willen we bij een berghut lunchen, Die is nog in aanbouw, maar omdat we er zo zielig uitzien mogen we toch naar binnen. De lokale timmerman wil graag een koud biertje met ons drinken.

Na een nog nattere middag lopen besluiten we dat we best nog een nachtje in een hut willen slapen. Die is er, compleet met een huttenwaard die zich slechts in vloeiend Montenegrijns uitdrukt. Hij kijkt daarbij alsof wij de eerste gasten zijn die hij ooit heeft ontvangen. Al snel ontpopt zijn commerciële talent zich; alles wat we aanraken blijkt opeens een euro te kosten.

Foto: Karolien van Wijk

Tijdens het eten volgt een discussie over de route; moeten we met dit weer wel in de bergen blijven lopen? Als we teruggaan naar de kust is de kans op mooi weer veel groter. Uiteindelijk wordt via de telefoon een Nederlandse internetter geraadpleegd. 'Vanaf morgen is het 26 graden in het gebied waar jullie lopen'. Juist ja, wij geloven het onmiddellijk.

s'Ochtends regent het inderdaad niet meer en even later breekt de zon voorzichtig door. Het is de bedoeling om naar de camping in Mojkovac te lopen en daar een rustdag te houden. We kiezen voor een bikkelroute van acht loopuren. Moeilijk is het niet, wel heel erg mooi. De laatste kilometers lijken we hardnekkig gevolgd te worden door een groep Israelische toeristen die ook aan het wandelen zijn.

De camping is helaas een wat teleurstellend geheel. Een caravanpark tussen de bomen en een meer waar je niet eens in mag zwemmen waren niet echt de bedoeling. Wel is er een restaurant, dus besluiten we eerst de keuken leeg te eten. Voor de ober is dat een zware taak, die hij oplost met een wat eigenzinnige serveervolgorde. We mogen op het terras van het restaurant slapen, wat we dankbaar aannemen (die tenten passen toch niet tussen de bomen) en bekronen met een glas wodka.

In plaats van een rustdag kiezen we voor een dag reizen en lopen. Eerst doen we boodschappen in Mojkovac, dat nauwelijks charme heeft, maar wel genoeg voedsel en drank voor een tweede week wandelen. Dan laten we ons met taxi's naar ons beginpunt vervoeren; een tien kilometer lange grindweg die ons 700 meter hoger moet brengen. Met bijna dertig graden in de zon is dat een aardige klus. Maar de beloning is groot; idyllischer dan deze kampeerplek bestaat er vast niet. s'Avonds stoken we een kampvuur onder de flonkerende sterrenhemel.

Foto: Karolien van Wijk

De rustdag wordt gevuld met vooral zo min mogelijk activiteiten. De enige productie is een hoop schone was en een kromzwaard met inscriptie. Omdat het zo heet is, staan we de volgende dag op om vijf uur. We lopen naar een plateau dat rond de 1700 meter ligt. Het heeft een beetje het uiterlijk van een maanlandschap, maar dan groen en er is geen schaduw. Dat is jammer, want de temperatuur loopt nogal op. Voor de lunch zoeken we de schaduw van een eenzame boom op, en omdat we wat langer pauze nemen, moeten we ons af en toe verplaatsen om in dat ene stukje schaduw te blijven. Het schitterende uitzicht op het Durmitor-massief lokt ons uiteindelijk van onze rustplaats. Het pad leidt naar een klein dorpje aan een meer, zodat we het zweet van ons kunnen afspoelen. De tenten blijven half leeg, met een flinke scheut DEET is buiten slapen een prima optie.

Om vijf uur gaat de wekker en is het warm genoeg voor een korte broek en een shirtje. Die Montenegrijnse hitte blijkt dus toch echt te bestaan. Aan alle ochtendrituelen is inmiddels het intapen van voeten toegevoegd. Inspectie toont een interessante verscheidenheid aan blaren en erger, ondanks alle dure bergschoenen en wandelsokken. Vandaag lopen we via het stadje Zabljak naar onze laatste wildkampeerplek, al willen we nog niet aan het einde van deze reis denken. Daarom genieten we nog even van het ruige berglandschap vol wuivend gras en bloemen.

Zabljak heeft alles wat je van fantasieloos Zuidoost-Europees stadje mag verwachten, dus gelukkig ook een markt met vers fruit en een terrasje. Daarna lopen we omhoog naar de alm Lokvice. Op de alm staan een boerderij en een kleine berghut. Bij de boerderij kopen we kaas, naast de berghut slaan we onze tenten op. Vanaf de alm hebben we een fantastisch uitzicht over een ex-gletsjerdalletje, en over de puinwaaier die we morgen over moeten. Voor de laatste loopdag hebben we nog een keer een bikkelroute uitgezocht. Eerst 200 meter stijgen over een pad dat gedeeltelijk uit puin bestaat, dan een topje en en na de afdaling weer 400 meter stijgen om een ijsgrot op te zoeken. De top laten we over aan de echte bikkels, die echter teleurgesteld terugkeren; boven is er te veel bewolking om door te lopen. De ijsgrot is gelukkig wel spectaculair, hoewel we er maar een klein stukje in kunnen. Het pad naar terug naar Zabljak is een soort hindernisbaan die voornamelijk uit sneeuw, blokkenvelden en rare afdalinkjes bestaat. In Zabljak zoeken we een camping op, waar een heuse douche is. Dat er voornamelijk koud water uit komt, maakt ons niet uit. Die avond eten we verse groenten uit de supermarkt en drinken er een koud biertje bij. De volgende ochtend moeten we achterlijk vroeg op moeten om de grote reis naar huis te starten, maar daar denken we nog even niet aan. Dit was een fantastische reis met een onbegrijpelijk en spectaculair motto. Life = Dobre. Het kromzwaard wacht op een nieuwe eigenaar bij de jeugdherberg in Dubrovnik.

Karolien van Wijk


Hiking-site.nl op Twitter




Share/Bookmark
homezoeken op deze sitetop van de pagina
Vertel vrienden over deze pagina

Laatste wijziging: 27-03-2024

Hiking-site.nl is een site voor actieve buitensporters, wandelaars en hikers die op zoek zijn naar informatie over materiaal, routes, navigatie, EHBO, tips en tricks, avontuur, wandelen, outdoor en buitensporten. Nieuw op deze site?
Lees dan eerst eens rustig deze pagina met informatie over Hiking-site.nl!
[home] [linken naar Hiking-site.nl] [adverteren op Hiking-site.nl]
"; } if(lC>2400) { rightAd3.innerHTML = "
"; }