Triglav exploratie - Slovenija 2006

Geschreven door Franky Cordonnier en de cursieve aanvullingen door Stefan Carlier.

Vrijdag 15 september 2006

20u15 … de bel gaat aan de voordeur. De pizza’s zijn daar. Stefan was een uurtje eerder al aangekomen om zijn rugzak op te tuigen. De mijne stond al netjes klaar en ik kon dus wat tips geven. Uiteindelijk werd beslist om de dragonfly, de kookpan met als inhoud een spons en twee babylepels alsook de gevriesdroogde maaltijden aan de kant te laten staan. Kwestie van zo weinig mogelijk gewicht mee te zeulen naar mijn geliefde bergen. Ik wist van mijn vorige trip naar Slovenië, in 2004, dat de berghutten daar goed voorzien zijn van eten en drinken ( allé althans voor diegenen die graag kiezen uit het povere menu van alle dag: een Sloveense Bockworst of noedelsoep). De in het midden doorgezaagde tandenborstel van mijn vorige trekking in Corsica ( GR20) was natuurlijk weer van de partij. Dit scheelt weer 25 gram ( jaja, ik geef het toe … ik ben een grammenneukertje, héhé). De schoenkeuze was een andere kwestie. Mijn flexibele allround type A/B Lowa Renegades of de eerder beproefde alpine type C Scarpa’s. Ik kwam er niet uit en nam ze allebei mee om dan op het laatste moment te beslissen naargelang het weertype ter plaatste. Maar goed, de Bacon Cream pizza’s stonden op tafel en het was smullen geblazen. Het materiaal werd de Volvo ingekiept. Nog een afscheidskus voor Véronique en peuter Maarten. Klokslag 21u15 werd de autosleutel omgedraaid. De motor ronkte gewillig en de lange rit kon beginnen, richting Slovenië en meerbepaald het Triglav Nationaal Park. Het doel van deze trip is om op een zeer korte tijd een maximum aan gebied te exploreren om naderhand een sublieme route samen te stellen voor toekomstige SuTReX leden. De rit van Gent naar het startpunt in Ribcev Laz ( Bohinji meer) is ongeveer 1300 kilometer. Door ‘s nachts te rijden hopen we dat 12 uur rijtijd volstaat en dat we morgen om 9u15 ter plaatse zijn. Vervolgens beginnen we onmiddellijk aan deze tocht. Tja, als voorzitter van een vereniging met als onderwerp SUrvival – TRekking – EXploratie en Stefan als ex-Para Commando hebben we immers een reputatie hoog te houden. Met ons tweeën wisselden we elkaar af om de wagen veilig door België, Nederland, Duitsland, Oostenrijk en vervolgens Slovenië te loodsen. Ergens in het midden van Duitsland … middernacht … zaterdag 16 september was aangebroken.

Zaterdag 16 september 2006

Blauwe route: parking Planini ‘Blato’ (1147m) – via Koca na Planini pri Jezeru (1453m) –
Koca pri Triglavskih jezerih (1685m)
Duur : 6u

Rond 7u kwamen we de Tauerntunnel ( Oostenrijk) uit. Lichte regen en mist was onze begroeting en een hele tijd onze vaste reispartner. Een lumineus idee kwam op. Om de route niet te moeten beginnen met een saai stuk klimmen naar de eerste hut dacht ik aan onze Nederlandse vrienden Ronald en Carla ( Slovenië kenners, die in 2006 voor de achtste keer het land bezochten). Zij hadden de route kunnen inkorten door naar de Planini ‘Blato’ te rijden. Een Planini is een alm of een kleine boerennederzetting in de bergen. Een naar boven slingerende bosweg was het middel om de alm te bereiken. Omstreeks 9u45 werd de motor stilgelegd op de parking van de Planini ‘Blato’. Dit bleek een goede beslissing te zijn.
Het weer bleek nog altijd niet te best. De vochtigheidsgraad was waarschijnlijk 100%. Dit klopte voor een stuk met de weersvoorspellingen via het internet eerder opgezocht, waar men tevens voorspelde dat het ging beteren.
De trekking kledij en boots werden aangedaan. Mijn keuze ging uiteindelijk naar de lederen alpine Scarpa’s. Die bieden de nodige stevigheid in het hooggebergte en ook tijdens het klettersteigen. De Leki wandelstokken werden uitgeschoven en de laatste sigaret uitgedoofd ( althans tijdens de tocht). Klaar om na een nachtje rijden de bergexploratie te beginnen. Hoewel het blijkt dat je niet echt fit uit de wagen stapt na een nachtje rijden, bijgestaan door zeer zware metal muziek. De eerste overnachting gingen we houden in de hut aan de 7 meren of Koca pri Triglavskih jezerih. Trouwens een Koca is een kleine berghut en een Dom een grote. Goedgemutst op weg weliswaar in de mist maar gelukkig zonder regen. Met een praatgraag iemand als Franky en trouwens ook een heel goede gids bereikten we na een korte tijd al de eerste hut. De hut aan het enkel meer ( Koca na Planini pri Jezeru – 1453m). Bij een soepje met brood ( juha en kruh) en een gesprek met een stel Sloveense dagtoeristen was het tijd om de tocht verder te zetten. De kuiten en de rest van het beenspierstelsel waren opgewarmd. Nog niet goed buiten of de hemelsluizen gingen voor 45% open. In de hoop dat het ging overgaan werd enkel de regenvest aangedaan. Enige tijd later was het percentage gestegen naar 85% en konden we onder een afdak in de Planini ‘Dedno Polje’ de volledige regenset aandoen. De broek en de boots waren al nat maar om verdere verzadiging tegen te gaan bleek dit toch de beste oplossing te zijn. Verder bereikten we de Planini ‘Ovcarija’. Ik wist van de vorige trip dat je daar een prachtig zicht hebt. Een oppervlakte karstgrond met daar achter een dennenrij met opeenvolgend de bergketens van de ‘Lepa Komna’. Jammer voor Stefan maar het zicht reikte slechts tot aan de dennenrij. Via een boog langs een bergflank ging het verder omhoog naar de 7 meren hut. ( het hele traject is stijgen en dit tot op de top van de machtige Triglav). Rond 17u bereikten we de hut. Er was niet zoveel volk en de natte kleren, sokken en boots gingen voor het vuur. Mijn keuze voor de ‘lederen boots’ bleek op dit moment niet de juiste keuze te zijn maar gedane zaken nemen geen keer. Merk op dat leer en een externe warmtebron een beetje dodelijk zijn voor je stappers. Het materiaal moest voor de volgende dag zo goed mogelijk droog zijn. Alras kwam er een bende Fransen de hut binnen gesukkeld. De Fransen gingen blijkbaar voor het motto als ‘ons’ grief maar droog is. Hun natte boel werd over onze bijna droge kledij gelegd. Goede trekkingkledij heeft de eigenschap om snel te drogen ( behalve lederen boots). Gevloek van onze kant was de repliek en een herschikking van de kledij was de boodschap. Door telkens hun natte spul overal te deponeren bleef het een zooitje. Nog een andere groep kwam druipendnat binnen en het hek was van de dam. Drogen bleek hopeloos te zijn. Enfin het was tijd om iets te eten en een lekkere biertje ( pivo) erbij maakte het nog enigszins goed. Stefan liet zijn oog vallen op het meisje achter de bar. Maya was haar naam en er werd een beetje gedold. Uiteindelijk moest hij alleen de slaapzak in. Dromen van Maya en van beter weer voor morgen zondag 17 september.

Zondag 17 september 2006

Purperen route: Koca pri Triglavskih jezerih (1685m) – via Trzaska koca (2164m) –
Dom Planika ( 2332m)
Duur : 7u

In plaats van tsjirpende vogeltjes en warme zonnestralen op ons gezicht waren hevige regen en mist ons deel tijdens het ontwaken.
Een ontbijt met eieren werd naar binnen gewerkt. De boots waren nog klam en stijf. De kousen ook. De survival spirit werd op actief gezet en zonder verpinken de bergweg op. Vandaag ging een lange dag worden. Het einde van de route was de Trzaska koca of de ‘dolic hut’ genaamd. De weg ging via het 7 meren dal richting Zasavska koca of ‘Prehodavci hut’ alover een maanlandschap ‘Hribarice’ langs de Kanjavec-berg naar de ‘Dolic hut’. Van het dal naar de ‘Hribarice’ is tamelijk steil en hier kwam ik mezelf tegen. De zwangerschap van mijn vrouw en de geboorte van mijn zoon had als gevolg dat de conditionele training gedurende anderhalfjaar op een laag pitje stond.
De nachtelijke autorit had er ook geen goed aan gedaan. Traag maar gestaag ging ik toch naar boven. De reserves werden aangesproken alsook de powerbar in mijn zak. Stefan als allround sportman en niet-roker ging probleemloos bergop. Als een opgewarmde kwikthermometer ging hij de lucht in en moest dan wachten op mijnheer die sigaretten smoort. Het maanlandschap van ‘Hribarice’ diende zich aan en het was geen probleem om in de regen en mist ons voort te bewegen. Het zwaarste was achter de rug en de mentale klap van het moeten achterkomen was aan het wegdeemsteren. Rond de Kanjavec-berg en dan naar beneden op een puinhelling naar de ‘Dolic-hut’. Het was meer schuiven dan wandelen, maar het was ook een manier om naar beneden te gaan. Om 14u30 kwamen we zeikend nat de hut binnen. Een bevallige Sloveense met een diepe zware stem zag ons graag komen. We zaten daar alleen. Een ‘juha in kruh’ werd gevraagd en zij gaf nog een extra stuk cake erboven op. Had zij iets nodig? De vanbinnenuit met zweet doorweekte en vanbuitenuit natgeregende medium layer shirts werden te drogen gehangen. Tijdens de soep was een her-evaluatie nodig van het verdere verloop. Gingen we hier blijven of gingen we door? Nat waren we toch en vooral de voetjes zagen daar bij af.
Het was 15u en in feite veel te vroeg om in een hut te blijven zitten. Doorgaan was de gezamenlijke beslissing. De kaart werd grondig bestudeerd en de keuze viel op de hut ‘Dom Planika’. Zuidelijk gelegen aan de voet van de Triglav berg. Onderweg kwamen we ons eerste zo geheten “klettersteig” stukje tegen. Nog steeds in de regen beslisten we dan maar om het zekere voor het onzekere te nemen en voor het eerst onze nagelnieuwe klettersteig uitrusting op te tuigen. Uiteindelijk bleek het wat overroepen. Zonder problemen kwamen we aan. Veel van het prachtige berglandschap hadden we nog steeds niet gezien. Het was bijna puur voor de sport dat we het traject aan het doen waren. In tegenstelling tot de andere hutten zat hier een bejaarde achter den toog. Een vriendelijk mens maar bejaard en er hing een bord uit met de mededeling dat de lichten om 21u uitgingen. 21u jawel??? Hetzelfde ritueel als vorige dag volgde. Kleren uit, alles voor en eventueel op de stoof, eten, nog een pivo en sigaret als afsluiter en dan de slaapzak in. De sigaretten zijn nu al beperkt tot enkel ‘s avonds achter het eten. Overdag is het te intens om nog eens de longen extra dicht te knijpen. In deze hut waren we slechts met 4 personen. Wij en 2 Tsjechen. Nog een voordeel om deze tijd van het jaar te kiezen. Je kan onder meer dagelijks je keuze maken waar je wilt slapen en dit uit een 20-tal stapelbedden.
Stefan was genoodzaakt om over een trio te dromen … de bejaarde vrouw als quatro was geen optie. Morgen maandag zou het Triglav dag zijn en dit in slechte weersomstandigheden. Een slim mens zou wachten. Geduld is niet onze sterkste kant. We moeten en zouden Hem nemen.

Maandag 18 september 2006

Blauwe route: Dom Planika (2401m) – via de Triglav top (2864m) - Triglavski Dom (2515m)
Duur : 5u
Route : Kredarica – heen en terug
Duur : 2u

Na een licht ontbijt de klettersteig spullen weer aan en op weg naar de Ware. Een leuke kletter in de motregen volgde. Zonder besef van tijd en hoogte wegens de meegereisde mist kwamen we plots op de Mali Triglav ( de kleine Triglav) aan. De kam en een steile kletter volgden. Een zotte Sloveen kwam naar beneden en zei dat het niet ver meer was. Slovenen hebben blijkbaar een andere maatstaaf voor tijden en afstanden. Na een hele poos dook de Aljazev stolp op. Hij ( de berg) is genomen. Ik had net zoals in 2004 mijn sigaar mee. Het was en is de bedoeling om die te omsteken na het bereiken van de top. Een fles champagne meesleuren is nogal belachelijk om dit heugelijk feit te vieren. Door het gure weer ging dit feestje echter niet door. Snel wat foto’s genomen van de stolp, onszelf en de mist en terug naar beneden richting de ‘Triglavski Dom’ of ‘Kredarica hut’ genaamd.

Dit is trouwens de hoogst gelegen hut in Slovenië (2515m). Een moeilijke kletterafdaling was ons deel. We zagen geen steek voor ons maar na een tijd botsten we met onze voorhoofden tegen de deur van de ‘Kredarica hut’. Groot en sjiek was die hut. Juist een hotel. Maar ijzig koud om naar het toilet te gaan. Een raar geval trouwens die toiletten. Een normaal zittoillet met een gat alwaar een meter dieper een transportband begint te rollen bij het aansteken van het licht. Dus de kaka valt op den band en zoef, weg is ie. De technologie heeft zijn weg gevonden naar de hogere regionen van deze wereld. De ‘Kredarica hut’heeft ook een weersstation en het is dus handig om te polsen hoe het ervoor voor staat met de terugkeer van de zon. Het verdikt van de plaatselijke Frank De Boossere maar dan in volledig camouflage uniform en met een lichte Sloveense tongval ( of voor de VTM’ers onder ons Herr Stormbahnführer Eddy De Mey) luidde; morgen beter en de rest van de week zon met een lichte bewolking, was het maar waar!!! Een Duits koppel was ook in de hut aanwezig. Na een kort praatje ging ieder zijn eigen weg. We maakten een balans op en kwamen tot de vaststelling dat het weer te vroeg was om in de hut te blijven niksen. Er moet wel gezegd worden dat we er een redelijk deftig tempo op nahielden én maar met 2 waren. Waren we in groep geweest zou dit ons tempo deftig doen dalen hebben en zouden we deze extra foliekes niet hebben moeten inlassen. Allé dat zou ons later wel duidelijk worden. De kaart toonde ons dat er een klettersteig is via de Kredarica-pas naar de ‘Dom Valentina Stanica hut’. Hup de rugzakken in de gemeenschappelijke slaapzaal gedropt, de klettersets aan en op weg. De mensen die op dat moment in de hut aanwezig waren keken ons raar aan en dachten waarschijnlijk “’t zouden weer ne keer geen zotte Vlamingen moeten zijn”. Een leuke kletter maar totaal overbodig om met materiaal te zekeren bleek weer eens achteraf. Na de Triglav in iets moeilijker omstandigheden te hebben gedaan is de rest blijkbaar een makkie.
In de ‘Stanica hut’ was het onthaal ‘overweldigend’: drie norse oudere dikke dames en een herenboer vonden het niet leuk om voor twee onnozele Vlamingen soep te gaan maken. Maar de lokroep van de Tolar ( Sloveense munteenheid) hoort iedereen graag en een ‘dame’ slofte naar de keuken. Een bouillon met noedels kwam uit de keuken en in onze maag. De honger was gestild en via dezelfde weg kletterden we terug naar de ‘Triglavski Dom hut’.
Daar aangekomen voltrok zich hetzelfde ritueel als voorgaande dagen.
Stefan droomde over van alles en nog wat, geen Sloveense dames deze keer. En zo werd het dinsdag.

Dinsdag 19 september 2006

Purperen route: Triglavski Dom (2515m) – Dom Valentina Stanica (2332m)
Duur : 1u30
Route : Dom Valentina Stanica (2332m) – via Spodnja Vrbanova Spica – via Pekel pot - Dom Valentina Stanica (2332m)
Duur : 5u
Route : Dom Valentina Stanica (2332m) - Triglavski Dom (2515m)
Duur : 2u

Vandaag zou de laatste dag zijn met een mistig karakter. Na een ontbijt met eieren en ham deden we de volledige bepakking aan inclusief de klettersteig spullen. Het leek ons toch een mooie dag te worden. Gisteravond was besproken dat de route zou gaan als volgt; vertrekken in de ‘Triglavski Dom’ via een alternatieve weg ( niet via de Kredarica-pas) naar de ‘Dom Valentina Stanica hut (2332m)’ vandaar een circulaire klettersteig maken langs de ‘Vrbanova Spica berg (2299m)’ en via het ‘Pekel dal’ terug naar de ‘Stanica hut’ en vervolgens de klettersteig naar beneden via de ‘Prag-route’ om uit te komen bij de ‘Aljazev Dom hut (1015m)’ en de volgende dag terug naar boven via de ‘Tominsek kletter route’ en via de ‘Kredacerica hut’ nogmaals de ‘Triglav’ beklimmen ( deze keer in zonnig weer). Zo gezegd zo gedaan. Na het nuttigen van alweer een mierzoete thee ( caj) in de ‘Stanica hut’ gingen we op weg naar de ‘Spica’ kletter. Het Duits koppel kwam aangelopen en na enig overleg besloten we die mee te vragen op een kort kletter toertje ( er stond immers 30 minuten aangegeven op de wegwijzer). Ze verveelden zich een beetje en waren direct akkoord. De Duitsers noemden Günter alias Guenni en Katrin. Voor hen was het de eerste keer dat ze “echt” kletterden. Voor ons ook. Blijkbaar waren ze direct akkoord met de opstelling. Waren het de SuTReX shirts die hun vertrouwen gaf??? Wie zal het zeggen. Stefan was letterlijk en figuurlijk de grote voorganger. Guenni volgde en daarna Katrin en ik sloot de rij af. Totaal onwetend over de te volgen route gingen we op stap. De eerste kletters dienden zich aan. En die waren niet van de poes.
Verticaal naar beneden. Terug naar boven. Langs een richel. Even rust op een plateau. Verticaal naar boven. Gapende kloven links en rechts van ons. Gierende winden. Aparte rotsformaties. Af en toe een zekeringspunt die loszat. Er moest heel wat gewacht worden op de Duitsers want die zekerden overal ook daar waar het niet echt nodig was. Dus inderdaad in groep vorder je blijkbaar niet zo goed. De route bleef maar duren. We waren al 2 uur onderweg terwijl het bord sprak over 30 minuten. Twijfel begon te rijzen over een afslag die mogelijks gemist was. Terug gaan was geen optie voor ons. De Duitsers moesten mee verder. Uiteindelijk zagen we een markering naar de ‘Spica’ top. Stefan ging naar boven om dit te controleren en jawel we waren wel degelijk aan de ‘Spica’. Hoe komt het dat we zolang over deze route deden? We hebben geen afslag gemist. Guenni en Katrin waren traag maar ook niet zo traag. Nu moet u weten dat ik na onze thuiskomst direct in mijn Sloveense klimboek gezocht heb naar de oplossing van deze gang van zaken en jawel. Er zijn 2 ‘Spica’s’. De ene noemt ‘Visoka Vrbanova Spica’ en stond aangeduid met een 30 minuten. De andere noemde ‘Spodnja Vrbanova Spica’ en stond niet aangeduid. Stefan stond op de top van deze tweede. De volledige route zoals in het boek vermeld inclusief de beklimming van de ‘Rjavina’ zou 7 uren duren. Na een korte bocht ging het steil naar beneden op een puinhelling. Af en toe met een zekering. In het ‘Pekel dal’ aanbeland ging de route omhoog naar de ‘Stanica hut’. We passeerden nog een afslag naar de ‘Rjavina’ top. We waren behoorlijk wat tijd verloren en lieten de top letterlijk links van ons liggen. De ‘Stanica hut’ was in de verte en in de hoogte zichtbaar. Deze route was alles behalve voor beginners en deze was beduidend zwaarder dan de route naar de ‘Triglav’ van gisteren. Na een kort overleg en een zicht op het uurwerk was duidelijk dat onze planning volledig in het water kwam te liggen. We besloten om Guenni en Katrin te vergezellen naar de ‘Kredarica hut’ om dan de volgende dag de ‘Triglav’ te beklimmen in optimale weersomstandigheden. Stefan had het lumineuze idee om via de alternatieve weg ( zie gisteren) naar de ‘Kredarica hut’ te gaan. Aannemelijk want we hadden de Kredarica-pas al in beide richtingen gedaan. De Duitsers waren ook akkoord. Deze beslissing zullen ze zich later wel beklaagd hebben. De tocht naar het eindpunt was behoorlijk zwaar. Een volledige dag bezig zijn vraagt energie en de Duitsers hadden hun energie verspeeld zonder deze aan te vullen met powerbars en water. Één klein thermoske voor twee hadden ze mee terwijl wij met onze camelbag/platipus 2 liter water mee hadden. Moeizaam ging de klim naar boven. Om 18u45 kwamen we in de hut aan. Net voor het donker werd. De twee Duitse vrienden waren compleet uitgeteld. Wij zaten er, toegegeven, ook een beetje door. Na dagen in de bergen vertoeft te hebben begon er een geurtje rond ons te hangen. Het was tijd voor de eerste wasbeurt sedert vrijdagmorgen. Het water was navenant ijskoud gezien de hoogteligging van de hut. Verwarming was er enkel in de eetplaats. Trouwens de hut was goed gevuld. De meeste hadden het weerbericht in het oog gehouden en gewacht om naar boven te komen. De andere plaatsen waren even koud als buiten. Toch deed het deugd zo een wasbeurt aan de pompbak. Pas om 20u konden we een lekkere eetsoep naar binnen werken. Na het uitwisselen van de mailadressen met de nieuwe Duitse vrienden en nog een pivo werd het tijd om te gaan slapen. Morgen zou de beklimming van de ‘Triglav’ nogmaals op het programma staan en deze keer in goed weer. De sigaar werd goed opgeborgen. De oogjes gingen dicht en de gedachten gingen al uit naar een glorieuze bestijging van deze Koningsberg.

Woensdag 20 september 2006

Oranje route: Triglavski Dom (2515m) – via de Triglav top (2864m) -
via Dom Planika (2401m) – via Vodnikov Dom (1817m) – via planini Zg. Grintovica –
via Na Vrhu (1340m) – parking Planini Blato (1147m)
Duur: 9u

Iedereen was vrij vroeg wakker. Vandaag was de grote dag aangebroken. De Adrenaline vond zijn weg naar onze hersenkanalen. Een helikopter kwam aangevlogen met bevoorradingsmateriaal voor de diverse hutten. Iedereen naar buiten. Een toeristengezin kwam ook uit de heli gesprongen. Voor een stevige prijs konden deze dalbewoners ook eens naar de hoogste hut van Slovenië komen. Ze waren totaal niet gekleed om ook maar rond de hut te wandelen en zaten bijgevolg postkaartjes te schrijven. De kleine moest natuurlijk een replica van de ‘Aljazev stolp’ hebben zonder deze in het echt te hebben gezien. Enfin. Het was een prachtige morgen. De Triglav lag in een zalige oranjekleurige gloed van de ochtendzon te wachten op de vele bezoekers. Ondanks het feit dat we vroeg wakker waren ( door een raampje dat uitgeeft op de Triglav) zagen wij al menig volk deze imposante berg op- en afkomen. De Duitsers waren ook van de partij en nog goed ook want de batterij van mijn digitale camera was plat. Zij gingen wat extra foto’s nemen met hun kanon. Guenni en Katrin gingen zonder bepakking op stap daar ze later gingen terugkeren naar de ‘Kredarica hut’. Wij daarentegen waren na de beklimming van plan naar de wagen, die op de planini ‘Blato’ stond, te gaan. Maar meer straks daarover. De beklimming was een waar schouwspel voor onze ogen. We zagen nu eindelijk wat we eergisteren gedaan hadden. Het naar boven gaan in de mist heeft als voordeel dat je totaal geen last hebt van hoogtevrees. Het is als het ware dat een grijze vloer naast de berg gemonteerd is. Nu was het een ander geval. Hoogtevrees hebben we niet maar het was toch spectaculair om te zien hoe de route zich omhoog slingerde met prachtige uitzichten. Op een zeker punt kon je de hutten Kredarica - Stanica - Planika en met een beetje verbeelding ook de Vodnikov zien liggen. Vanop de ‘Mali Triglav’ begon de tweede steile verticale klim naar boven. Onderweg kwamen we vele herdenkingsplaten tegen van de gevallen berghelden die de top nooit bereikt hebben. Door hun eigen schuld? Door slechte weersomstandigheden? Wie zal het zeggen?

De ‘Aljazev stolp’ kwam in zicht. Wij hadden het voorrecht (aan onszelf te danken) om de top tweemaal te halen. De sigaar werd bovengehaald. Na de obligate foto’s van onszelf met de stolp, wat panorama views en het genieten van het mooie uitzicht waaronder de Grossclockner in Oostenrijk was het tijd om naar beneden te gaan. We hadden immers opnieuw tijd verloren met het zekeren. Katrin kreeg 3 kussen en Guenni moest ook blijkbaar zoenen van contentement ( van zijn enthousiasme en onstuimigheid ging mijn klimhelm tegen de rotsen). Na het afscheid vertrokken als een speer naar beneden. De Duitsers waren ook bezig aan hun afdaling maar spoedig waren we uit hun zichtsveld verdwenen. Op de ‘Mali Triglav’ was de splitsing gemerkt naar de ‘Dom Planika hut’. Een puinhelling was ons deel maar niets hield ons tegen. Op weg naar de ‘Vodnikov Dom hut’. Vandaag dalen we van 2864m naar 1147m. Een verschil van maar liefst 1717m. Struinend, razend en zoevend gingen we naar beneden. Nog snel een noedelsoep in de ‘Vodinkov Dom hut’ drinken en terug vertrekken. De route was lang en het was heel bizar hoe we in zo’n korte tijd in een totaal ander landschap terechtkwamen. Slovenië heeft echt een grote variëteit wat natuurschoon betreft. We strompelden van een rotsachtige kale natuur naar een groen en weelderig vochtig dal. Deze tijd van het jaar is niet zo toeristisch wat maakt dat we maar een handjevol andere natuurliefhebbers zijn tegengekomen. In de bossen namen we shortcuts om via niet gemarkeerde routes tot de wagen te geraken, maar toch leek het maar eindeloos door te gaan. De knieën en gewrichten raakten totaal overbelast door het constante dalen op een snel tempo. Compleet erdoor bereikten we de wagen ( die er nog ongeschonden bijstond). De totale tijd vanaf het vertrek van de ‘Kredarica hut’ via de Triglav-top zo naar de wagen ( met stops erbij gerekend) was 9u en zoals eerder vermeld 1717m dalen. Alstublieft.

Het gevolg was dat het onmogelijk bleek te zijn om de volgende dag met de wagen naar de ‘Aljazev Dom’ te rijden om daar de klettersteig naar boven via de ‘Tominsek-route’ en de afdaling via de ‘Prag-route’ nog te doen. De cumulatie van vorige dagen met als toetje een helse afdaling eiste zijn tol. Deze toer zal voor volgend jaar zijn. Een mens moet een reden hebben om nog eens terug te komen. De sobe, in het dorpje Smedrja Vas, waar we overnachten was gekozen op basis van gescheiden bedden. We beklimmen bergen, niet elkaar. De warme douche deed de overbelaste spieren een enorme deugd.
Vervolgens gingen we nog iets eten en drinken in de wereldbekende pizzeria van Ribcev Laz en daarna het malse bed in. Dromend van een korte maar spectaculaire bergtrekking.

Donderdag 21 september 2006

Een majestueus ontbijt bij de gastvrouw viel ons ten beurt. We gingen nog een dagje blijven om de spieren wat los te wandelen. De keuze viel op de rit naar Kobarid waar een serieuze veldslag werd geleverd tijdens Wereldoorlog I. Een historische rondwandeling was daar uitgestippeld. Tijdsduur circa 4 uur. In 2u30 zat de toer erop. We zijn vermoedelijk goed getraind. De rit naar de sobe ging via Bovec en de Vrisic-pas. Even voor Bovec zagen we een enorme waterval. De Boka waterval met een vrije valhoogte van 106m. Dit moesten we van dicht bij zien. We volgden de gemarkeerde route. Steiler dan steil was wat we te zien kregen. De tocht duurde eindeloos zonder een glimp op te vangen van de waterval. Uiteindelijk kwamen we boven de waterval uit. Het water kwam uit de rotsen, vormde een plas en ging dan de dieperik in. Weinig spectaculairs te zien dus. De moeite die deze tocht ons koste om 500m te stijgen en naderhand evenveel om af te dalen was enorm. We gingen de spieren eens loswandelen was het opzet. Na gisteren was deze afdaling er een beetje te veel aan. Verstand op nul en als een gek naar beneden. De korte pijn. Compleet shakend van de inspanning de wagen in en naar het ‘Trenta dal’ waar de Vrisic-pas begon. Totaal 50 bochten. Ongeveer 26 naar boven en 24 naar beneden. Op het hoogste punt ontsluit zich daar de ‘Prisank-keten’. Ideeën kwamen naar boven om volgend jaar deze woeste piekachtige bergen te bekletteren. Een mogelijke route zou kunnen zijn: Vertrekken aan de ‘Aljazev Dom’ hut alover de ‘Skrlatica’ top naar de ‘Pogacnikov Dom’ hut. Vandaar over de ‘Razor’ top naar de ‘Prisojnik’ keten en naar de ‘Postarski Dom’ hut. Vanuit de ‘Postarski Dom’ hut als basis vervolgens diverse kletters in het gebied maken. Misschien een uitstapje naar de ‘Jalovec’ top.
Terug naar de ‘Pogacnikov Dom’ hut of de ‘Aljazev Dom’ hut.
Vandaar de gemiste kletterroutes doen via de ‘Tominsek’ naar de ‘Triglav’ en terug naar de ‘Aljazev Dom’ hut via de ‘Prag’ route. De moelijk aanschreven ‘Bamberg’ route houden we voor het jaar daarop.
Het was al goed donker toen we aan de pizzeria aankwamen. Voor de tweedemaal op rij hebben we daar de tent gesloten. Ze zaten op ons te wachten tot ons drankje op was. Dan maar terug naar de sobe en bed in.

Vrijdag 22 september 2006

Opnieuw viel ons een rijkelijk ontbijt ten beurt. Het is de bedoeling dat we straks naar huis vertrekken. Er zal voor mij weer een aanpassingstijd nodig zijn om aan het normale ritme te kunnen voldoen van het thuisfront ( Véronique, zoontje Maarten en de tweede zoon die op komst is) en het werkritme. De bergen hebben een speciale uitwerking op het functioneren van mijn brein. Ik zou het een verslaving kunnen noemen. Ik wil helemaal niet weg uit de bergen: “de stilte en geheimzinnigheid van het landschap, de ruige en gevaarlijke aspecten van de bergen, de mooie en gevarieerde omgeving, de hoogtes en dieptes (ook mentaal), het speciale leven tussen de andere wandelaars en klimmers, de uitdagingen met jezelf en de natuur…” Vooral het verschil onder en boven de boomgrens is opmerkelijk te noemen. Onder de boomgrens is er het leven van fauna en flora. Boven de boomgrens heerst de dode materie m.a.w. de extremen. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar het vertoeven boven de boomgrens.
Om 9u30 vertokken we en om 22u30 arriveerden we in Gent. Precies 13 uren voor 1287 kilometer. Na het uitladen feliciteerden we elkaar nog eens op die prachtige sportieve prestatie en beloofden we plechtig om er volgend jaar weer voor te gaan, maar dan met een deftige voorbereiding. De rotsblokken zullen onder onze boots warm worden als daar 2 zotte Vlamingen door en over de bergen zullen razen. Slovenië here we come again - afspraak september 2007.

Nog enkele tips om te onthouden:

• Begin september is een goede periode om deze reis te doen. Niet te veel ander voetvolk , minder kans op onweer en ideale temperatuur
• Water voor onderweg is (zoals altijd) een must
• Regenkledij is niet waterdicht als je ze meer dan 6u in de regen aanhebt

De gebruikte kaart is van ‘freytag & berndt’ – Julische Alpen – 1:50 000

Met dank aan onszelf en SuTReX : www.sutrex.be
Véronique omdat ze alle werk op haar schouders heeft genomen zodat Franky kon gaan klimmen ( de dank aan onszelf zou anders niet mogelijk zijn geweest).
De nieuwe Duitse vrienden Guenni en Katrin.
De inspiratie en informatie die ik vond op de homepage ( en ook de persoonlijke gesprekken) van de Nederlandse vrienden Ronald en Carla: http://home.hetnet.nl/~cmg25/

Voor vragen en/of commentaar: sutrex@scarlet.be

Franky Cordonnier