Posessed by the Posets deel 2

Benasque, 3 Augustus 2003.
Camping Ixeia

Pieter, Remco, Maarten, Anja en ik zitten met een biertje of een colaatje de tocht van morgen door te nemen op de camping met kaarten, materialen en verhalen.
De campinghouder is op de hoogte gebracht van onze plannen en morgen willen we beginnen aan de 2 daagse tocht naar de Pico de Posets in het massief van de zelfde naam.
Voor Maarten, Pieter, Remco en Anja een eerste echte kennismaking met een 3-duizender, voor mij de herkansing van vorig jaar toen ik door vermoeidheid en dorst gedwongen was om net onder de top terug te keren.
We duiken vroeg onder de wol en willen morgen voor de ergste hitte onderweg zijn naar de Refugio Angel Orus waar we de nacht zullen doorbrengen.
De vooruitzichten zijn goed, we zijn fit en hebben er zin in!

4 Augustus
Uiteraard is het ontbijt en inpakken weer eens flink utgelopen en pas om een uur of 11 stappen we de auto's in voor het eerste deel van de tocht: Een halfverharde weg vanaf Eriste naar een parking halverwege de route naar de hut.
We vinden voor beide auto's een goede parkeerplek en we wisselen slippers voor bergschoenen, controleren de spullen nog een keertje en hangen de rugzakken om.
Het eerste deel van het pad voert ons door een schaduwrijk bos waar we geleidelijk klimmen tot we op de rand van de boomgrens aankomen.
Anja en Wilco hebben wat moeite met de klim, deels door een gebrek aan conditie, deels door knieproblemen maar na een rustige lunch in een weitje langs een felstromende beek kunnen we er allemaal weer tegenaan.
Wilco is overigens mijn nog net 10 jaar oude zoon die 3 dagen voor zijn verjaardag ook zijn eerste echte bergtocht maakt vandaag.
Het laatste stuk tot aan de hut is weer steil en dus zwaar, in de volle zon en met veel lastige tegenliggers die vaak vergeten dat stijgend verkeer voorrang heeft ten opzichte van dalend verkeer.
Dit loopt zelfs een keertje hoog op als een afdalende groep eerst Maarten en Pieter gewoon opzij drukken op het pad terwijl ze omhoog ploeteren en even later mij ook letterlijk een duw geven omdat ik naar hun mening in de weg sta.
Mijn Spaans is niet echt goed te noemen maar op dat moment kan ik toch erg nadrukkelijk duidelijk maken dat er iets niet klopt in hun handelen.
Verder is de tocht weer schitterend en 1 voor 1 arriveren we bij de refugio.
Na het regelen van de kamer, opbergen van de spullen en een bak koffie wordt de rest van de dag doorgebracht met een zalig nietsdoen, uitrusten en heerlijk lummelen op het terras met uitzicht over het dal waardoor we net omhoog zijn geklauterd.
Anja en Wilco beslissen dat ze morgen niet mee omhoog zullen gaan en lekker in de hut zullen wachten op de terugkeer van de rest. De knieproblemen bij Anja zijn net te erg voor de klim van morgen en Wilco vindt het wel fijn om bij zijn moeder te blijven. Jammer, maar tot nu toe heeft tie zich prima gehouden en hij zal echt nog wel eens verder komen in de toekomst.
Na een simpele en voedzame 1 pits maaltijd kruipen we weer vroeg onder de wol, op onze eigen 6 persoonskamer met douche en toilet en al snel daalt de rust over de bergen en in de hut.
Tegen alle verwachtingen in slaap ik zelfs een paar uur, iets wat mij meestal niet echt lukt in een hut.

5 Augustus, 05:00
Met lichtflitsen en geluidsignalen worden we gewekt door Maartens telefoon met wekkerfunctie en realiseren we ons dat we vergeten zijn om Maarten op de hoogte te brengen van het feit dat we de ontbijt-, en dus ook de wektijd een half uur hadden opgeschoven.
Omdat we nu toch allemaal wakker zijn kunnen we dus op het dooie gemakkie de spullen klaarzetten, lenzen in doen, aankleden en ons richting het ontbijt om 06:00 begeven.
Na een simpel ontbijt met veel koffie stappen we om 07:00 de frisse ochtendlucht in, nemen afscheid van Anja en Wilco en beginnen we de tocht.
Volgens de borden bij de hut staat er 4 uur en 15 minuten voor de klim, dus we verwachten om een uur of 12 met onze FlachlandTiroler kuiten op de top te kunnen staan.
Het weer is perfect, er is geen wolkje te zien en het is licht genoeg om de Petzl's in de dagrugzak te laten zitten.
De eerste 3 kwartier volgen we het hoofdpad, gemarkeerd als GR en komen rustig op klimtemperatuur.
In een klein dal komen we aan op het punt waar het voor mij mis ging vorig jaar en ik de route kwijtraakte.
3 bordjes wijzen allemaal een andere kant op, maar op geen een staat de juiste richting voor de Posets aangegeven.
Vorig jaar ben ik hier op de GR gebleven (In het nevelige stikkedonker en alleen) nu komen we er met overleg, kompas en de kaart wel uit en vervolgen de route de juiste kant op.
Het punt is dat de direkte route naar de top eerder afsplitst van het pad maar dat dit niet staat aangegeven. Vanaf het punt waar we nu staan komt echter 1 pad weer terug bij de eerder genoemde route en vanaf daar is de tocht qua orientatie een peuleschil.
Het helpt mee dat ik deze route eerder gelopen heb en dat ik nu wel weet welke kant we op moeten zodat we nog lekker fris onderaan de Canal Fonda aankomen.
Net als vorig jaar ligt hier nog sneeuw en we traveseren rustig het hele kanaal door tot we bovenaan de pas komen. Deze keer laten we ook de mooie, maar vermoeiende omweg volgens Ton Joosten maar voor wat hij is, en we gaan direct omhoog tot we onderaan de Diente de llardania weer uit het Canal klimmen.
We rusten wat, eten een zoet reepje en genieten van een indrukwekkend uitzicht het grote keteldal in. We zien heel in de verte wat gemzen de sneeuw oversteken, en aan de andere kant de laatste stijle klim naar de Posets.
Ik zie de helling waar ik vorig jaar terug moest keren en even slaat de onzekerheid toe…Ook nu ben ik weer behoorlijk moe, maar nog lang niet zo uitgewoond als vorig jaar, en de water en etensvoorraad is vele malen beter dan toen. Dus besluit ik om de twijfels overboord te zetten en gewoon de top te halen.
Hoewel ik nog steeds vrede heb met mijn beslissing van vorig jaar om terug te keren heeft het diep in mijn onderbewustzijn toch wel geknaagd dat ik de top niet gehaald heb, zeker omdat ik ondanks het besef dat het genieten van de tocht voorop staat, en dat een toppoging nooit de veiligheid in het gedrang mag brengen, het uiteindelijke bereiken van een top van welke hoogte dan ook toch een overheerlijke ervaring is en omdat je dat de berg dan ook kunt "afsluiten".

Na het kwartiertje rust hijsen we ons weer in de spullen en beginnen we aan de steile klim over de puinhelling naar de topgraat.
Pieter dendert wat voorruit, Maarten en ik vinden een lekker gezamenlijk ritme en Remco kuiert er op zijn gemakje achteraan. Geregeld heb ik me afgevraagd of het allemaal wel lekker ging met hem, maar hij is gewoon slim en kiest zijn eigen tempo en zorgt er voor dat hij in ieder geval net in het zicht van de rest blijft.
We passeren het punt waar ik vorig jaar met knikkende kniëen van vermoeidheid terug moest gaan en ik realiseer me dat ik me nu veel en veel beter voel en dat de top nog slechts een kwestie van tijd is.
Eigenlijk valt deze laatste stijle helling best wel mee, als je maar conditioneel lekker in je vel zit, en zonder enig probleem gaat het hoger en hoger.
Aangekomen op de topgraat verzamelen we ons weer en gaan gezamenlijk de laatste meters aan.
De graat is goed begaanbaar, al zitten er stukken tussen waar iemand met serieuze hoogtevrees niet met veel plezier aan zal terugdenken. Een op plaatsen 30 cm brede richel met uitzicht op honderden meters diepe afgronden zal niet bij iedereen een welkome afwisseling zijn op het pad naar de top.
Ook moet er wat met handen en voeten geklauterd worden maar om 11:00 staan we op de 3375 meter hoge top te kijken naar een lelijk, afgebroken betonnen paaltje en kunnen we vanaf hier alleen maar terug naar beneden. We hebben er 4 uur over gedaan, een hele mooie tijd dus.
Het is wat druk, er zijn zo'n 25 mensen op de top, maar gaandeweg wordt het rustiger en op het laatst zitten we met zijn tienen of zo te genieten van de rust, de grandioze uitzichten richting Spanje en Frankrijk en nemen de nodige foto's met hiking-site summitvlag en een symbolisch slokje whisky. Uiteraard worden er ook een aantal topsteentjes verzameld voor het thuisfront. Dit levert het zoveelste, gratis souvenirtje op, en met een permanent marker worden topnaam, hoogte en de datum genoteerd. Het begint al een aardig mandje vol te worden zo.
Verder vermaken we ons prima met een groepje vogeltjes waarvan de ouders de kriumels en restjes van de menselijke klimmers met veel gepiep en gefladder verdelen onder hun jongen.
Met wat voeren komen ze tot een meter van ons af en voor we er erg in hebben is er zo een uurtje op de top verstreken.

Onder een nog steeds strakblauwe lucht beginnen we aan de afdaling die tot aan de bovenrand van het Canal Fonda probleemloos verloopt.
Eenmaal weer aangekomen in de sneeuw laat ik Remco, Maarten en Pieter even proeven van remtechnieken in de sneeuw, eerst zonder en dan met pickel.
Hoe goed we ons van te voren ook dichtsnoeren, na een paar maal zo "gevallen" te zijn komt de ijskoude sneeuw op de gekste plekken uit onze kleding te voorschijn en we gaan snel weer verder met de afdaling door de stijle sneeuwhelling.
Intussen is de watervoorraad bij de meesten geslonken tot bijna niets maar we zijn nog maar een paar honderd meter van de beek verwijderd waar we dankbaar gebruik maken van mijn Katadyn filter.
Hoewel we bijna overal het water zo durven drinken in de Pyreneen als we hoog genoeg zitten blijkt het loslopende melkvee deze beek graag te gebruiken als toilet en de verse en opgedroogde vlaaien liggen overal aan de oevers en op sommige plaatsen zelfs in het water.
Binnen een mum van tijd zijn we alle 4 weer voorzien van een forse slok vers, koud en door de filtering ook schoon water en we beginnen na een kwartiertje rust aan de laatste etappe tot de refugio.
Al na korte tijd echter blijft Pieter achter vanwege een probleem met zijn knie terwijl bij mij een paar forse blaren beginnen te ontwikkelen.
Dit levert een probleem op:
Pieter kan gewoon niet snel meer afdalen terwijl ik het liefst snel doorloop omdat ik dan de pijn het minste voel.
Na overleg besluiten we de groep voor laatste kilometers naar de hut te splitsen omdat de route overduidelijk is, en het weer perfect. In iets andere omstandigheden had ik dit nooit gedaan, en maar met de pijn moeten leven, maar omdat Maarten bij Pieter blijft en ik met Remco verder ga is dit goed te doen.
We beloven de 2 achterblijvers een koud drankje in de hut en stappen door.
Als we dan na 25 minuten in de hut aankomen staan Anja en Wilco ons al op te wachten voor de felicitaties en ik kan eindelijk mijn schoenen uitdoen: 2 grote blaren op mijn hielen, eerder opgedaan tijdens een wandeling zonder sokken in Benasque zijn nu helemaal kapot maar het gat in de zijkant van mijn linkervoet net voor mijn grote teen is de echte boosdoener.
In de hut droog ik mijn voeten goed af en plak de hele boel dicht met compeed. Ik sjouw dit spul altijd mee en heb het vrijwel nooit nodig, maar de combinatie eerder opgelopen blaren en bijna nieuwe C/D schoenen is toch een keertje te veel gebleken.
Even later komen Maarten en Pieter aangewandeld en ik zorg dat ze snel hun beloofde koude drankje krijgen. (Aquarius, nog geen bier! We moeten nog verder afdalen tot de auto's)
Na een heerlijke rust, een maaltje, afrekenen en het verzamelen van de spullen vertrekt de hele club voor de laatste afdaling tot de auto's en 4 uurtjes later zitten we aan een welverdiend biertje op de camping.
Dat het er die avond wat meer dan 1 zijn geworden mag duidelijk zijn: we hebben alle reden om wat te vieren, Remco, Pieter en Maarten met hun eerste 3-duizender en ik vanwege het volbrengen van een tocht die ik bijna op de dag af een jaar eerder moest onderbreken.
Dat het warme water in de douche op de camping weer eens op was mocht de pret niet drukken, dat hoort er gewoon bij op zo'n dag

Rob Plas

Info: Pico de Posets, met 3375m de een na hoogste berg in de Pyreneen.
Basisplaats: Benasque
Startpunt: Eriste of de parkeerplaats halverwege de klim naar de hut. De klim naar de hut gaat over een erg mooi, maar hier en daar behoorlijk steil pad. Na de refugio is het pad niet overal even duidelijk gemarkeerd.
Refugio Angel Orus: slaapplaats voor 125 mensen, alles is er schoon, en brandnieuw. Een perfecte hut! Overnachting koste me 11 Euro, Koffie is er 1 Euro
Literatuur: Ton Joosten: Spaanse Pyreneeën in 50 wandelingen: Aragon (Dl. 3 uit een serie van 4.) Uitgeverij Elmar, Rijswijk, 2000, ISBN 90-389-0977-2
Kaart: Editorial Alpina, Maladeto/Aneto 1/40.000 vrijwel overal te koop in dit gebied voor ca 9 gulden
Een nieuwe kaart is de geplastificeerde kaart waar zowel de Aneto als de Posets op staan, met de zelfde detailering als de oude versie. Koste me 9 euro.
Absoluut nodig: Water! Na betreden van de Canal Fonda vindt je geen druppel meer, lager volop, al is een filter aan te raden omdat er nogal wat vee rondloopt.
Goede Bergschoenen (C-Type) Laat in het seizoen (Juli, Augustus) zijn stijgijzers en pickel niet nodig. Verder kompas en uiteraard de juiste kleding.