"In Memory"

Belofte maakt schuld.

En vanwege een belofte liep ik nu in het Stubaital, richting de top van de Kreuzspitze, die op 3082 meter lag. Het begin was prima te doen, alleen het laatste stukje van 300 meter was lekker kletteren en klauteren. In het eerste deel daarvan hadden ze een aantal kabels gemaakt om je aan vast te houden. Daarna moest je jezelf goed aan de rotsen vasthouden. Zwaar was het niet maar wel koste het enige inspanning en een aantal keren hielden we een adempauze. De laatste 10 meter liet ik Maarten voorgaan en als een jonge gems sprong hij van de ene rotsblok naar de andere en bereikte het gipfelkreuz. Ik maakte een foto van hem en klom toen na.
Boven aangekomen feliciteerden we elkaar met "Berg Heil" en ook feliciteerden we de 2 Duitsers uit Dresden , die een half uur voor ons de top hadden bereikt. De whisky fles kwam uit de rugzak en wij alle vier nipten even aan de whisky om de beklimming te vieren. De officiële topfoto's werden gemaakt en we zochten een rustig plekje om van het uitzicht te genieten en om wat te eten en te drinken. De Duitsers aan de ene kant van de top en wij aan de andere kant van de top. Ik pakte het gipfelbuch en liet Maarten eerste schrijven Toen kwam ik en ik schreef: "Ter nagedachtenis aan John van Lopik. * 5 januari 1956 - † 25 juli 2002". en sloot af met mijn naam.

Maarten wist wat er nog moest komen en gaf mij alle privacy om mijn belofte na te komen.
Net onder de top zag ik een mooie rots met een vlakke bovenkant. Hier klemde ik de rouwkaart van John tussen 2 stenen en zette zijn foto, die ik van zijn vrouw, Diewer had gekregen bij en zette 2 rouwkaarsen ernaast. Daarvoor legde ik een kleine steen neer die ik van de top gepakt had. Mijn handen begonnen een beetje ongecontroleerd te trillen toen ik de kaarsen, die in een rood potje zaten, aanstak en toen ze eenmaal branden deed ik, bevend, de goudkleurige dekseltjes er op, die er bij hoorden. Ik ging er naast zitten en begon te huilen terwijl ik uitkeek over het Stubaital, het dal waar John één van zijn mooiste bergtouren had gemaakt.
Ik pakte de kleine steen op die ervoor lag en deed deze in mijn rugzak. De steen zou ik later aan Diewer geven ter herinnering aan John samen met een ingelijste foto van deze kleine herdenking, aan een man wiens leven in teken stond van de bergen en het met liefde repareren van bergschoenen.

We zaten alweer een uur op de top toen we besloten af te dalen naar de hut. Deze ging zonder problemen en een paar uur later bereikten we veilig de hut. Maarten en ik sliepen in het bijgebouw en omdat er die nacht weinig mensen waren sliepen we daar alleen en hoefden we ons niet zo aan de 22:00 uur huttenruhe te houden. 'S Avonds, toen iedereen al sliep en Maarten en ik rond 23:00 uur nog buiten stonden zei Maarten ineens: "Kijk eens naar de top". Het leek op een kleine ster die aan de hemel stond, links onder de Grote Beer, maar het was het licht van de 2 kaarsen die daar rustig, flikkerend, verder branden. Ik voelde me verdrietig maar erg voldaan. Ik had de belofte gehouden die ik ruim een jaar daarvoor heb gedaan.

Peter Meier