"3-daagse huttentocht in het Stubaital"

Even vooraf: Ik, Otto, ben 17 jaar en al jaren gaan we op vakantie naar de Alpen, maar we hebben nooit echt een huttentocht gemaakt. Dit was voor mij dan ook de eerste huttentocht. Mijn ouders hebben zich gevestigd in Neustift, waar ik en mijn loopmaat ook een tijdje blijven om te acclimatiseren. Veel plezier met het lezen van dit verhaal.

Oberisalm - Franz-Sennhütte - Neue Regensburgerhütte (7,5u)

's Ochtends vroeg al aardig vroeg vertrokken (ongeveer rond de klok van 7) uit ons appartement in Neustift. Mijn ouders hadden het wel voor ons over om ook zo vroeg uit bed te gaan, zo erg is het nou ook weer niet, je hebt tenslotte dan nog een lange dag, waar je lekker van kan genieten. De rit naar de Oberisalm duurde iets langer dan verwacht, wij hebben nogal de neiging wel eens een afslag te missen. Anyway, aangekomen bij de Oberisalm doen wij onze schoenen aan, en vertrekken naar de Franz-Sennhütte.
50 meter na de Oberisalm al gelijk rechtsaf geslagen. Eerste stuk tot de Franz-Sennhutte stijgt in het begin aardig, maar duurt niet langer dan een half uurtje. Het had ook niet langer moeten duren, ik doe er namelijk nogal lang over om echt op kracht te komen 's ochtends, en de luchtvochtigheid was ook niet echt dat je zegt aangenaam. Na het kreunen en steunen werd het pad redelijk vlak en al snel zie je de hut liggen. Mijn ouders nemen hier afscheid van ons, zij willen nog iets verder het dal in. Bij de hut gaan wij (na een apfelstrudel) richting Neue Regensburgerhutte. We liepen ongeveer de richting op waar we vandaan kwamen, alleen nu aan de andere kant van de beek. We gingen lange tijd geleidelijk omhoog langs grote keien. Daarna iets steiler omhoog, en kwamen we bij een T-splitsing, waar (hoe raar het ook is) de ene richting naar de Franz-Sennhutte gaat (ik dacht dat we daar juist net vandaan kwamen?) en de andere kant naar de Neue Regensburgerhutte gaat. Afijn, wij willen net aanstalten maken om te vertrekken, toen er 3 Duitsers op ons af kwamen. Zij kwamen uit de richting van de Neue Regensburgerhütte lopen, maar beweerden dat ze van de Franz-Sennhütte afkwamen. Iets zegt me dus dat er iets niet helemaal goed was met die T-splitsing. Na een ge-heen-en-weer van wat gebrekkig Duits, besluiten we toch maar hun richting op te gaan. Al gauw volgen ze ons ook, en ze lopen dus dezelfde weg als waar ze vandaan kwamen. Een vrij steil pad, gezekerd met staalkabels omhoog. Boven aan de wand nemen wij wat te eten, en de Duitsers(die niet al te vrolijk kijken omdat ze dat steile stuk dus al voor de 2e keer lopen, eerst naar beneden, dan weer naar boven) lopen ons voorbij. Na ons etensmaal van 2 zakjes 1-kopssoep van de Aldi (erg lekker) en een handvol hartkeks, vervolgen wij onze tocht. Al snel halen we de Duitsers in, en ze vertellen ons dat het stuk wat we nu lopen ook nieuw voor hun is, en ze wijzen ons waar ze eerst vandaan kwamen. Het pad loopt weer redelijk steil omhoog, dit keer langs een wand van gruis en keien. Al snel komen we op een kam, waar nog een klein laagje sneeuw ligt. Dit stuk komt ook erg bekend voor op de kaart, dus we hebben eindelijk na eindeloze discussies eindelijk een bevestiging dat we goed zitten. Op de kam gaan de Duitsers van het uitzicht genieten. Wij lopen liever een stukje door. Het afdalen gaat nu erg steil, en we verbazen ons ook over het feit dat we een gezin tegenkomen dat op sportschoentjes, al bijna de kam heeft bereikt. Ze zagen er overigens ook niet zo vrolijk uit, ik denk vanwege het feit dat het nogal erg steil klimmen was. Na een tijdje afdalen, komen we een groep schapen en hun herder tegen. Niet veel later zien we eindelijk de Neue Regensburgerhütte liggen. Dat geeft ons net het laatste beetje energie om erheen te lopen. De afstand lijkt klein, maar zoals altijd: schijnt bedriegt. Gelukkig loopt het nog redelijk vlak naar de hut. Aangekomen bij de hut zit het terras stampvol vanwege de zon, die al geruime tijd erg lekker schijnt. We melden ons bij de huttenwird( die schijnbaar het raar vind dat er 2 jongens van 17 jaar in hun eentje lopen) en gaan zitten voor een "Großes bier und ein Apfelstrudel". Na dit heerlijke tussendoortje gaan we nog even onze sokken spoelen in de bruisende beek voor de hut. Ongeveer een uur later worden we naar onze lager gewezen. Nadat we een beetje onze spullen op orde hadden (schoenen en sokken naar het drooghok) gingen we naar de eetzaal voor een lekkere maaltijd Spaghetti. We zijn al aardig moe en besluiten dus al om lekker te gaan slapen. Ik kom er dan gelijk achter dat mijn slaapzak niet echt warm is, beetje miskoop besef ik ook de volgende dag. Al voor de huttenruhe liggen we te knorren.

Neue Regensburgerhütte - Dresdnerhütte (8u)

Na echt heerlijk geslapen te hebben, gaat om 7 uur 's ochtends de wekker. Lekker rustig opstaan, en genieten van ons ontbijt dat bestaat uit dik, voedzaam brood met ham, en natuurlijk melk. Na onze spullen ingepakt te hebben, gaan we er vandoor. Er zijn 2 manieren om deze route te nemen. Je kan teruggaan in het dal, om daar vervolgens de bus te nemen naar het kabelbaanstation, en vervolgens weer omhoog te gaan met de kabine naar de Dresdnerhütte. De andere manier is om verder het dal in te gaan van de Neue Regensburgerütte, daar de kam over en dan volgens een lange omweg naar de Dresdnerhütte te lopen.
Wij gaan voor het laatste. De eerste route vinden we geen uitdaging, en omdat het weer het toch toelaat gaan we verder het dal in. In het begin loop je over een moerasachtig pad, dat vervolgens langzaam overgaat in grote rotsen. Dit pad loopt heel erg langzaam omhoog, en dat is maar goed ook, aangezien ik net als gister, erg traag op gang kom in de ochtend. Afijn, na een aardig lang stuk over rotsen, komen we bij een erg mooi gletschermeertje. Niet veel daarna nemen we een kleine pauze om even lekker in de zon te liggen, en om onze Sigg-flessen te koelen in de ijskoude beek. Na onze pauze zien we een groot sneeuwveld voor ons, dat erg steil omhoog gaat. We hadden wel op een sneeuwveld gerekend, maar pas nu zien we dat het pad op de kaart loodrecht op de hoogtelijnen staat. Dat hadden we dus even over het hoofd gezien. We volgen een pad van voetstappen door de sneeuw, dat richting de kam gaat. Bovenaan de sneeuwhelling, moesten we nog een stuk door steile rotsen klimmen, ook hier weer gezekerd door staalkabels. Niet alle staalkabels zaten echt stevig vast, dus altijd eerst even controleren. Na een klein stukje klimmen staan we op de kam, en dan besluiten we ook dat het tijd is voor een lekker kopje Aldi-soep. Na dit tussendoortje begeven we ons naar de Dresdnerhütte, die zich tot onze schrik aan de overkant van het dal bevindt. We lopen nog kleine stukjes door de sneeuw, langzaam afdalend. We zien nu ook dat het pad helemaal langs het einde van het dal, naar de hut loopt. We lopen nu een lang stuk over erg afwisselende paden. Dan weer een stuk gezekerd, dan weer keien, dan weer door begroeiing. Allemaal erg leuk om te lopen. Mijn loopmaat begint iets last te krijgen van zijn knieën en loopt al een aardig stukje achter me. Tijd om even te stoppen dus. We hebben al aardig het idee dat we aan het eind van het dal zijn, dus zo lang kan het niet meer zijn. Lang duurde het ook niet meer, maar het was wel gigantisch vermoeiend. We waren al aardig wat afgedaald, bijna tot in het dal, en we moesten dus nog ongeveer 300 meter stijgen in de snikhitte na al 7,5 uur lopen. Niet echt bevorderend voor de benen dus. Maar ja, met even doorbijten kwamen we dus een half uurtje later bij de hut aan, waar we ons alom bekende tussendoortje bestelden. Jammer genoeg lijkt deze hut meer op een hotel dan een echte berghut. We besluiten hier dan ook niet te gaan eten vanavond. We hebben een aardige voorraad eigen eten meegenomen, en die net buiten de hut hebben klaargemaakt onder het tafereel van een ondergaande zon. Na ons avondmaal gaan we gelijk naar onze kamer om daar vervolgens gelijk als een blok in slaap te vallen.

Dresdnerhütte - Sulzenauhütte - Nürnbergerhütte - Neustift (8,5u)

's Ochtends word ik weer bibberend wakker vanwege mijn miskoop. Het voordeel is wel dat je dan goed wakker bent. Na ons ontbijt (hotelontbijt) laten we de Dresdnerhütte al snel voor wat hij is. We gaan langs een steenhelling omhoog naar de kam, waarachter de Sulzenauhütte ligt. We lopen al snel een groep Nederlandse 55 plussers voorbij, en komen al snel bij de gezekerde stukken aan. Bovenop de kam zien we een groot veld met allemaal kleine stapeltjes keien, erg leuk om te zien. We hebben een prachtig uitzicht op de Sulzenauferner en genieten hier ook even een paar minuten van. We vervolgen de rit door af te dalen over plankjes langs een loodrechte rotswand. Niet echt aan te raden voor mensen met hoogtevrees. Al snel kom je bij de Sulzenauhütte aan, en we besluiten hier dan ook niet lang te blijven. Onze weg gaat verder richting een klein, erg mooi groen bergmeer. Er lopen wat mensen achter ons aan, dus we lopen met een stevig tempo door, tot we bij een splitsing komen. Er zijn namelijk 2 manieren om naar de Nürnbergerhütte te lopen. Alletwee gaan over een kam, maar de een is "nur für geubten". We nemen het zekere voor het onzekere en nemen de veilige route. Die blijkt al snel niet echt veilig te zijn. We komen al snel bij een klein bergmeertje, hier rusten we even uit om ons energielevel weer op peil te brengen. Dan beginnen we aan de klim naar de kam. Het pad loopt met staalkabels langs een loodrechte wand. Ook hier moet je altijd controleren of alles wel goed vastzit, want sommige kabels hangen er gewoon los bij. Na een ongeveer een kwartiertje hebben we de top van de kam bereikt, we genieten even van het uitzicht, maar lopen dan al snel verder. We zien al snel de hut liggen. Na een pittig stukje afdalen komen we bij de hut aan, en wat blijkt: Wij hebben de moeilijke route genomen in plaats van de makkelijke. Ik begin toch sterk aan de markering van de OEAV te twijfelen. Het kan natuurlijk ook aan ons liggen, dat we geen kaart kunnen lezen, maar zelf vind ik dat nog wel meevallen. Afijn, aangekomen bij de hut nemen we een groot glas melk en een apfelstrudel en we proberen een plekje uit de wind te vinden, wat nog niet zo makkelijk lijkt. We hadden hier eigenlijk gereserveerd om de nacht door te brengen, maar dat vinden we eigenlijk een beetje onzin, we hebben nog tijd en energie zat om terug te lopen naar het dal. We nuttigen dan ook snel ons tussendoortje, we zeggen de reservering af, en we begeven ons richting dal. We moeten ongeveer nog 800 meter afdalen in een vrij korte afstand, dus onze knieën krijgen het zwaar te verduren, ook omdat we voor de hut al een redelijk stuk hebben afgedaald. Mijn loopmaat begint al snel te mopperen dat geen fijn pad voor z'n benen is. We lopen nu in de snikhitte op erg brede grindweg, ook niet echt dat je zegt leuk om op te lopen, maar ja: even doorzetten. Al snel lopen we langs weilanden en wat huizen. Nu moet het niet zo lang meer duren voordat we bij de bushalte zijn. Een uurtje later arriveren we ook daadwerkelijk bij de halte, en we gaan lekker uitrusten tot de bus komt. Deze korte huttentocht was een succes, mede dankzij het prachtige weer en de geweldig mooie omgeving.

Otto Schot