"Posessed by the Posets!"

Pico de Posets, 11:00
Wat zal ik doen?
Mijn laatste 20 stappen ben ik meer omlaag gegleden dan hogerop gekomen en ik val meer dan dat ik loop. Achter me komt in een fris tempo de eerste groep Spaanse klimmers omhoog gelopen die wel op de normale tijd zijn vertrokken, en die ook de juiste route wel zullen hebben gelopen. Geen bemoedigend gezicht en ik ga voor de zoveelste keer zitten en probeer nog een laatste slok water uit mijn veldfles te wringen. Vertwijfeld kijk ik omhoog naar de top van de 3375 meter hoge Posets, en de laatste 200 hoogtemeters er naar toe, over een steile puinhelling. De 200 meter zouden net zo goed 200 kilometer kunnen zijn, zo zie ik er tegen op om door te gaan. En het begon allemaal zo goed gisterochtend.

Eriste, 11:00, maar dan een dag eerder…..

Ik sla de deur van mijn auto dicht en controleer voor de laatste keer mijn lichten en sloten. Ik sta in de brandende zon in het dorpje Eriste, zo'n 3 kilometer van Benasque in de Spaanse Pyreneen. Ik hang mijn veel te zware rugzak om en begin de weg af te lopen. Mijn doel is om vandaag naar de refugio Angel Orus te wandelen en dan nog wat door te klimmen en ergens in de bergen een bivak op te zetten. Dit verklaart de zwaarte van mijn rugzak, want behalve kookspullen en eten voor 2 dagen draag ik ook mijn "buitenslaapzak" mee. Dit is een dikke slaapzak met binnentijk en een Gore Tex buitenhoes, extra zwaar uitgevoerd omdat deze slaapzak tegen een stootje moet kunnen. De slaapzak wordt namelijk normaal gesproken gebruikt bij het Korps Mariniers tijdens hun koudweer training in het hoge noorden. Erg mooi spul, maar loodzwaar, zeker gemeten naar hedendaagse Outdoor begrippen. Maar aangezien deze slaapzak het enige is waar ik op dit moment op terug kan vallen zal ik het er mee moeten doen. Verder draag ik nog mijn standaard EHBO en orientatie pakket, een liter water en een Katadyn Pocket filter bij me en zelfs een paar schone sokken.

Na een paar honderd meter langs de weg te hebben gelopen sla ik af, een smal halfverhard bergpad in. Ik heb zo'n 1000 meter te klimmen vandaag, en gezien de stijlte van het pad en de temperatuur zal het geen pretje worden. Het duurt dan ook niet al te lang voordat ik bij elke stap de zweetdruppels van mijn voorhoofd en neus voor me in het grijze stof zie vallen. Ik ben dankbaar voor elk stukje schaduw en wolkenflard die voor de zon trekt. Toch geniet ik met volle teugen van de wandeling, en ik neem er lekker mijn tijd voor. Hagedisjes schieten weg tussen de stenen, volop vlinders en slechts een enkele horzel. Op weg naar boven loop ik afwisselend langs watervallen, door bos en later tussen de rotsblokken. Ik ben zo een uurtje of 3 onderweg over dit schitterende en afwisselende pad als de laatste stijle klim naar de refugio zich aandient Het wordt ineens een stuk steiler allemaal en op dit stuk ga ik helemaal kapot. Zwetend als een otter kom ik ruim een uur later hijgend bij de refugio. Hier kom ik lekker even op adem en ik neem er een bakje koffie. Intussen trekt echter in een rap tempo de lucht helemaal dicht en al snel regent het dat het giet. Als het ook nog eens stevig begint te onweren pas ik mijn planning aan en besluit om in de hut te blijven overnachten. Voor nog geen tien Euro krijg ik een schoon bed op een niet te grote kamer met toiletten en douches. Alles nieuw, brandschoon en werkend! Dit is voor mij een hele nieuwe ervaring en dit is veruit de beste hut waar ik tot nu toe geweest ben. Ook het personeel is vriendelijk, en geintereseerd in die gekke Nederlander.

De rest van de middag en avond wordt rustend en etend doorgebracht terwijl de regen gezellig op het dak blijft kletteren en de af- en aanzwellende donder de sfeer kompleet maakt. Enige minpuntje is de groep Spaanse Scouts die er een behoorlijke puinhoop van maken, zowel in de DIY-keuken als de eetzaal. Later in de avond zal ik ze nog stevig vervloeken omdat ze tot over elven met deuren slaan, en gierend en gillend over de gang blijven rennen. Enige leiding ontbreekt kennelijk, en ik geloof niet dat een bars "Donde este el Hopman? " enige indruk zal maken.
Als ik in bed lig merk ik dat ik toch behoorlijk wat van mezelf heb gevergd vandaag want mijn benen blijven moe en worden zelfs flink stijf.
Dat belooft niet veel goeds voor morgen, ik heb nog ruim 1200 meter te klimmen tot de top van de Posets, de een na hoogste top in de Pyreneen.

02:00, Refugio Angel Orus, Chambre Posets

Ja hoor, zoals gewoonlijk doe ik geen oog dicht, ondanks het feit dat ik in mijn "eigen" bed lig en ik nog behoorlijk moe ben van gisteren. Omdat ik toch klaarwakker ben rijpt het plan om extra vroeg te vertrekken en dan te proberen om bij zonsopgang op de top van de Posets te staan. Ik hoor al een tijdje geen regen meer op het dak, dus ik sluip stilletjes met medeneming van mijn spullen de kamer uit. Buiten is het inderdaad droog en windstil maar alleen hangt er wel veel lage bewolking. Maar ik besluit dat het haalbaar moet zijn dus zoek ik op mijn gemak mijn spullen bijeen en ga een ontbijt klaarmaken. Ik had nog niet vermeld dat je bij je bed een afsluitbare kluis krijgt waar ik een hele boel van mijn intussen onnodige spullen zoals de slaapzak en kookgerei in kan achterlaten. Ontbijten kost me op mijn dooie gemak een uurtje waarbij ik een bak koffie, Outdoor Adventure poeder-ommeletje en wat keks en chocolade verorber. Een veel te dikke Husky houdt me hierbij gezelschap en het dier geniet van de aandacht en/of de hardkeks die ik 'm geef.
Na een laatste doorlezing van de passage over de te lopen tocht in het boekje van Ton Joosten berg ik alles op en begin mijn wandeling. Vanuit de hut zou ik er een uurtje of 4 tot 5 naar de top over moeten doen, het is nu 3 uur in de morgen dus ik heb alle tijd van de wereld.
De wandeling begint goed, alleen het door Ton beloofde bord staat er niet (meer) maar het pad is goed te volgen, ik volg nl. gewoon de markeringen van de GR die hier ook langs loopt.

Hier is het dus gelijk al goed mis gegaan want omdat ik de afslag naar de Posets mis kom ik veel te ver naar het oosten uit op de helling waar ik de "Canal Fonda" zou moeten vinden. Ook kan ik de "Piepkleine Gorge" maar niet vinden terwijl ik wel bij de beek ben aangeland die ergens door de eerder genoemde gorge (kloof) stroomt. Intussen wordt het ook nog steeds mistiger dus ik besluit om eerst een tijdje te rusten en te genieten van de serene stilte daar op zo'n 2500 meter hoog. Een uurtje later schrik ik wakker van de kou, en bibberend wacht ik op de zon die zich maar niet wil laten zien. Wel wordt het intussen wat lichter en kan ik me wat beter orienteren op de toppen die zo nu en dan uit de mist tevoorschijn komen. Met een rammelende kruispeiling vindt ik redelijk uit waar ik ben en vol goede moed trek ik naar het westen, dwars over de helling heen. Weer een uur klauteren verder zie ik een klein blauw tentje staan en vind ik ook eindelijk het juiste pad naar de Canal Fonda. Dit is een smalle pas tussen 2 toppen in waar je door de sneeuw heen naar boven moet. Normaal gesproken behoor je hier fris aan te kunnen beginnen maar mijn gedwaal en de zware klim van de dag ervoor beginnen zich te manifesteren in mijn bovenbenen. Wel is het nu intussen licht en breekt de zon zo nu en dan door de bewolking. Het levert schitterende plaatjes op! En ik ben nog steeds helemaal alleen, de enige rustverstoorder ben ik zelf.

Halverwege de Canal Fonda, door mij intussen "Jane's Ass" gedoopt, kan ik kiezen uit 2 routes: Rechtdoor in de sneeuw omhoog volgens de kaart de Canal Fonda helemaal door klimmen en dan bovenlangs min of meer rechtstreeks door de topgraat van de Posets op of de route volgens het boek van Ton: Halverwege de Canal Fonda naar rechts een steile puinhelling op en dan via een graat met wat toppen om een klein keteldal heen. De tekst belooft uitzichten over bergmeertjes en ik volg hier liever de beschrijving van Ton dan de erg vage Spaanse kaart.
De puinhelling vergt echter erg veel van mijn krachten en watervoorraad en ook begint toch langzaam maar zeker de iets ijlere lucht merkbaar te worden. Als ik hijgend op de graat aankom krijg ik echter een kadootje wat ik niet snel zal vergeten: Diep onder me liggen de Ibon de Posets en nog wat kleinere meertjes en de reflectie van de zon door de nevelflarden heen levert een schouwspel op dat met geen enkele camera is vast te leggen. Wat mooi, wat mooi!
Verder maar weer luidt het devies en de klauterpartij wordt zwaarder en zwaarder, met steeds weer een verse puinhelling. Ik merk dat ik nu echt vermoeid begin te worden: ik maak fouten en moet om de paar meter even rusten. Onder me komen de eerste groepen door de Canal Fonda heen omhoog die allemaal de rechtstreekse route pakken. Als ik eindelijk uit het keteldal op de laatste steile helling naar de top aankom moet ik deze eerst nog oversteken om op de gangbare route te komen. Hier gaat het dus helemaal mis. Mijn water is op, en ik begin over mijn eigen benen te struikelen. Wat zal ik doen? Mijn laatste 20 stappen ben ik meer omlaag gegleden dan hogerop gekomen en ik val meer dan dat ik loop. Achter me komt in een fris tempo de eerste groep Spaanse klimmers die wel op de normale tijd zijn vertrokken omhoog , en zij zullen ook de juiste route wel hebben gelopen. Geen bemoedigend gezicht en ik ga voor de zoveelste keer zitten en probeer nog een laatste slok water uit mijn veldfles te wringen. Vertwijfeld kijk ik omhoog naar de top van de 3375 meter hoge Posets, en de laatste 200 hoogtemeters er naar toe, over een steile puinhelling. De 200 meter zouden net zo goed 200 kilometer kunnen zijn, zo zie ik er tegen op om door te gaan. Ik probeer het weer maar het is weer geen succes, ik ben gewoon aan het stuntelen, zeker niet ongevaarlijk op deze steile helling en ook ben ik aan het rekenen omdat mijn tijd zo'n beetje op is. Ik ben nu bijna 8 uur onderweg op een klim die normaal hooguit 5 uur zou moeten duren. Ik moet vandaag ook nog helemaal terug naar de weg, vanaf de hut weer met volle bepakking dus ik neem een moeilijk maar wijs besluit: omdat ik denk dat ik nog minstens 1 tot 1½ uur bezig zal zijn om boven te komen geef ik het op en ga terug naar beneden. Ik wil graag heel beneden komen en wel zodanig dat mijn vrouw zich geen hoedje schrikt. De terugweg gaat gelukkig wat beter en ik neem de directe route terug door het Canal. Onderaan is er weer water te vinden en bewijst de Katadyn goede diensten.

Ik heb dit apparaatje nu voor het eerst bij me en zal het voortaan altijd bij me hebben: zo'n honderd meter stroomafwaarts van waar ik mijn veldfles heb gevuld kom ik bij een oversteekplaats in de beek die behalve door de wandelaars ook door het lokale vee gebruikt wordt. Het zicht op de groenbruine smurrie haalt in 1 klap alle twijfel over het nut van zo'n prijzig waterfilter weg. (Zie mijn argumenten van een jaar terug: http://www.hiking-site.nl/schrijfblok_20020101-1.php Ook ik leer nog steeds bij, gelukkig) Niemand kan mij garanderen dat er verder stroomopwaarts ook niet zulke oversteekplaatsen zijn! Omdat het pad nu wel goed te volgen is ben ik redelijk snel weer bij de hut. Ik geniet zelfs nog even van de "Piepkleine Gorge" die ik nu wel tegenkom en van een "close encounter" met 3 gemzen die zo dicht bij zijn dat ik hun blazende alarmgeluiden goed kan horen.
In de hut wordt er belangstellend geinformeerd of ik de top gehaald heb, maar als ik uitleg waarom ik niet heb doorgezet krijg ik begrip en misschien zelfs iets van waardering terug.
Na een sloot koffie en mijn laatste sportreep hijs ik alles weer om en begin aan de afdaling naar de weg. Een paar uurtjes later lig ik uitgeteld op de camping te balen dat ik het net niet gehaald heb en laat Anja me beloven dat we hier volgend jaar weer naar toe zullen gaan.
Toch beschouw ik de tocht niet echt als mislukt: Ik heb een aantal zalige uren doorgebracht in de bergen, ben toch nog boven de 3000 meter geweest en heb weer op schitterende paden gelopen. Ook heb ik weer wat over mezelf geleerd: Ik kan doorgaan tot het echt niet meer gaat maar verlies dan niet mijn veiligheid uit oog. Volgend jaar zal de Pico de Posets er echt nog wel staan en dan zal het me wel lukken, mede omdat ik dan de directe route zal volgen. De route zoals beschreven in het boek van Ton Joosten is veel mooier, maar ook inspannender, en die ken ik intussen.
Adios,

Rob Plas

Info: Pico de Posets, met 3375m de een na hoogste berg in de Pyreneen.
Basisplaats: Benasque
Startpunt: Eriste of de parkeerplaats halverwege de klim naar de hut. De klim naar de hut gaat over een erg mooi, maar hier en daar behoorlijk steil pad. Na de refugio is het pad niet overal even duidelijk gemarkeerd. Over het algemeen vond ik de hele tocht zwaarder als de beklimming van de Pico de Aneto een jaar eerder.
Refugio Angel Orus: slaapplaats voor 125 mensen, alles is er schoon, en brandnieuw. Een perfecte hut! Overnachting koste me 9,70 Euro, Koffie is er 1 Euro
Literatuur: Ton Joosten: Spaanse Pyreneeėn in 50 wandelingen: Aragon (Dl. 3 uit een serie van 4.) Uitgeverij Elmar, Rijswijk, 2000, ISBN 90-389-0977-2
Kaart: Editorial Alpina, Maladeto/Aneto 1/40.000 vrijwel overal te koop in dit gebied voor ca 9 gulden
Absoluut nodig: Water! Na betreden van de Canal Fonda vindt je geen druppel meer, lager volop, al is een filter aan te raden omdat er nogal wat vee rondloopt.
Goede Bergschoenen (C-Type) Laat in het seizoen (Juli, Augustus) zijn stijgijzers en pickel niet nodig. Verder kompas en uiteraard de juiste kleding.