"Bordeaux"

Ik was weer eens een aardig stukje van huis weg. 2 Dagen terug stond ik 's ochtends aan de oprit van de A2 Nieuwegein/IJselstein met mijn rugzak in de berm die, nog beslagen was van de ochtenddauw die op dit tijdstip van de dag nog niet door de zon tot verdampen toe was gedwongen. Het was net halfacht en eigenlijk wou ik in Luxemburg een deel van een wandelroute, de G.R. 5 te gaan lopen en in gedachten, wachtend op de eerste auto, dacht ik er aan, dat een groot deel van de auto's die mij steeds sneller accelererend voorbij reden een paar kilometer zuidelijker de A27 op zouden gaan richting Breda. Ik realiseerde me dat ik daar geen nut aan had. Ik moest de A2 blijven volgen, richting Eindhoven en Maastricht om dan in Luik verder te gaan via de E25, Route des Ardenne.

In mijn gedachten vervolgde ik het verloop van de A 27 en ik bedacht me dat die richting België, Frankrijk en om Parijs heen richting Spanje liep. Ik was nog nooit van mijn leven in Spanje geweest en eigenlijk leek het mij wel interessant om te kijken of het zou lukken om daarheen te liften. Het was dus afhankelijk van mijn eerste lift. Of ik bleef op de A2 en ging naar Luxemburg of de eerste auto ging via de A27 en ik probeerde Spanje te bereiken.

Nu stond ik daar dan, aan het begin van de snelweg A63, aan de zuidelijke stadsgrens van Bordeaux. Ik had net bij een pompstation een blikje cola en 2 snickers gehaald en het was dus weer eens wachten op de volgende chauffeur die de spontaniteit had om mij mee te nemen richting Spanje. Ik had tot hier toe 18 liften nodig gehad en het langste wat ik heb moeten wachten was twee en een half uur bij de stad Mons in België. Daar was het ondraaglijk geweest omdat de wolkeloze hemel er voor zorgde dat de zon ongehinderd zijn intense stralen op mij neer gooide, en door de reflectie van het asfalt, de lucht zo zinderend verwarmde, dat het leek alsof de huizen in de verte stonden te schudden door een aardbeving, met een kracht van minstens vijf op de schaal van Richter.

In tegenstelling met twee dagen daarvoor, was de lucht nu zwaar bewolkt en af en toe vielen er een paar regendruppels uit, maar het was goed genoeg zonder dat ik mijn poncho over mij heen moest aantrekken die niet alleen mij, maar ook gelijken tijd mijn rugzak met inhoud tegen de regen zou beschermen. Er was hier vrij veel verkeer op de weg wat mijn hoop op een snel wegkomen aanzienlijk vergrote.

Ik had mijn colablikje al leeg gedronken en mijn snickers opgegeten toen er na ongeveer een half uur een witte Honda Prelude, met een Parijser kenteken, 30 meter verderop stopte. Ik pakte mijn rugzak op, liep er naar toe en deed de portier van de bijrijderstoel open. Op mijn wel erg gebrekkig Frans vroeg ik of hij richting Spanje reed en uit zijn "Qui" begreep ik dat ik een stuk met hem mee kon rijden. Ik begreep uit zijn woorden, in zover ik het verstond dat hij naar Arcachon ging en hij kon mij voor ongeveer 40 kilometer mee nemen voordat onze wegen ons zouden scheiden.

Ik gooide mijn rugzak op de achterbank, ging zelf op de bijrijderstoel zitten en deed mijn gordel om. Toen reed de Fransman weg. Ik keek zo om me heen en vond dat de Fransman wel erg zomers gekleed was, gezien de weersomstandigheden. Hij had alleen een hemd aan en een korte broek, terwijl ik toch een wat dikkere winddicht fleecejack van the north face aan had. Zelf zou ik het toch te koud vinden om in een T-shirt rond te lopen, terwijl ik echt niet kouwelijk aangelegd ben. We reden erg kalm over de snelweg. We gingen niet harder dan 90 tot 95 kilometer per uur en de Fransman zat erg relaxed met zijn rechterhand aan het stuur zijn toch iets vervuilde auto, die toch dringend een schoonmaakbeurt, of minimaal een stofzuiger kon gebruiken, te dirigeren over een vrij verlaten snelweg.

Ik keek naar buiten en we reden door een groen beboste omgeving. Eigenlijk had ik nog geen een wijnrank gezien waar Bordeaux zo beroemd om is. Daarvoor had ik door de halve stad moeten lopen om de snelweg te bereiken waar ik verder kon liften en daar had ik al lopend langs de kades van de rivier de Garonne veel wijnhandelaren gezien en tankauto's die de beroemde vin rouge aan het inladen waren. De lucht hing vol met de geur van de jonge gerijpte wijn, vermengt met de geur van dode vis en industrie die uit de rivier opsteeg en de zilte lucht van de Atlantische Oceaan die met een krachtige westenwind over de stad heen waaide.

Het gesprek was erg beknopt, en al gauw begreep ik dat de Fransman eigenlijk, zoals toch wel opvallend veel Fransen, geen aanleg dan wel de interesse had een andere taal te leren en ondanks dat mijn Duits en Engels toch enigszins gerijpter is om een gesprek op gang te houden. Bleef deze conversatie op een lager niveau.

Pas toen viel mij toch wat merkwaardigs op. Deze, wat doorgewinterde Fransman, in zijn hemd en korte broek, .... had geen korte broek aan. Tot mijn grote verwondering viel het mij toen pas op dat hij ook geen onderbroek aan had. Zo perplex dat ik op dat moment was zag ik dat hij ondertussen met zijn rechterhand met zijn penis aan het spelen was. Ik vervloekte mijzelf om mijn naïviteit, dat het mij daarvoor niet was opgevallen, maar ik zal nu eenmaal in die auto en hoewel we niet erg snel reden, leek het mij toch wat ongezond om uit een rijdende auto op de snelweg uit te stappen. Daarnaast bracht hij mij ook dichter naar Spanje toe en daar wou ik tenslotte toch naar toe. Noodgedwongen keek ik uit het portier raam en moest in mezelf lachen om deze situatie. Dat is nou typisch weer iets voor mij, dat zoiets moest gebeuren.

De eerste dag had ik al zo'n eigenaardige ervaring op een parkeerplaats net ten noorden van Parijs, waar ik wou overnachten. Nadat ik een lift had van een Duitser en we, vlak voor Parijs, in een file stonden, liet ik er daar uit de auto zetten om kamp te kunnen maken voor die nacht en daar was tenminste stromend water in het toilet ruimte om te koken en om me primitief te kunnen wassen.

Nadat ik de tent had opgebouwd, gekookt en gegeten had, merkte ik dat de parkeerplaats een verzamelplaats voor homoseksuelen bleek te zijn die elkaar daar troffen. Toen ik probeerde te slapen hoorde ik constant stelletjes langs mijn tent sluipen, het ritselde regelmatig in de struik, om over de overige geluiden maar niet te spreken en ik voelde me daar toch niet zo prettig bij. Het gevolg was dat ik 's nachts om twaalf uur mijn boeltje samen pakte en 2 kilometer in het donker door de velden liep om een wat meer geschikte kampeerplaats te zoeken. En nu zit ik in een auto, naast een half naakte Fransoos, op weg richting Spanje.

In een erg korte tijd ging er wel heel veel door mij heen. 'Wat wil die Fransman .... ?, Wat moet ik doen als hij .... ? Ach wat kan er eigenlijk gebeuren'. Dacht ik, kansberekenend. We reden al niet hard en ik had mijn autogordel om en ik ging van de zekerheid van de kreukelzone van zijn auto uit, dus ik dacht dat als hij me aan zou raken of wat uit zou willen proberen zou een wel gerichte mep van mijn kant uit wonderen kunnen doen Dan had hij de gendarmerie toch het een en ander moeten uitleggen, en ik ook natuurlijk. Sowieso was het geen lange rit en ik wist dat het niet erg lang zou duren voordat ik weer uit de auto zou stappen omdat hij niet daarheen ging waar ik heen wou gaan.

Toen vroeg ik me af hoe de gendarmerie zou reageren als ze bij een ongeluk zouden komen omdat een auto van de weg was geraakt met daarin een half geklede Fransoos met zijn penis nog in de hand, daarnaast een half verwilderde, ongeschoren Nederlander die zich 2 dagen hygiënisch wat minder had verzorgd dan normaal met een brede glimlach op zijn gezicht. Inwendig moest ik om die gedachten lachen en ik was wel erg nieuwsgierig naar hun gezichtsuitdrukking als ze die zagen. Maar toch wou ik het liever niet zo ver laten komen.

Ondertussen was de Fransoos enthousiast met zijn penis aan het spelen, terwijl deze weigerde ook maar enigszins een actieve rol te gaan spelen. Daar was ik zeker niet rouwig om en ik keek de meeste tijd uit het raam, met mijn linkerhand mijn gezicht afschermend, in de hoop dat hij de brede grijns, die zich langzaam op mijn gezicht had ontwikkeld, niet zou zien. Zo genoot ik van de natuurlijke omgeving extern de auto, zonder dat ik ook maar een wijnrank te zien kreeg, en ondertussen sukkelden we nog steeds met een slakkengangetje van 90 kilometer per uur over de snelweg.

Eindelijk kwamen we bij de afslag waar hij verder ging, richting het westen naar Arcachon en ik mijn weg verder wou voortzetten richting het zuiden naar Spanje. Hij stopte midden op de vluchtstrook waar ik kon uitstapten. Ik haalde mijn rugzak van de achterbank en bedankte me voor de rit, zonder hem een hand te geven. Dat vond ik op dit moment niet erg op zijn plaats, in de hoop dat het hem duidelijk zou worden dat ik toch niet erg gecharmeerd was van zijn onverwachte geste. Ik deed de deur dicht en hij reed gauw verder, zijn weg vervolgend met hetzelfde tempo die hij daarvoor had. Ondertussen was ik druk bezig om het kenteken nummer in mijn gedachte te op te nemen. Toen hij in de verte was verdwenen zocht ik me een goede plek uit, vanwaar ik goed verder kon liften en waar een ander gemakkelijk kon stoppen zonder het verdere verkeer, dat er nauwelijks was, in gevaar te brengen.

Het regende heel lichtjes en noch steeds nadenkend over wat me was overkomen, stond ik daar langs de snelweg, hopende op een snelle lift naar het zuiden toen zij voor mijn neus stopte in haar grijze Renäultje 4.

Een Française die een mooie natuurlijke uitstraling had, zonder mascara of lippenstift, zonder rouge of oogschaduw, wat in mijn ogen een inbreuk zou zijn geweest op haar schoonheid. Ze was eenvoudig gekleed, in een wollen trui en een spijkerbroek en had gympies aan haar voeten. Ze had donkerblonde haren die losjes over haar schouder hingen en zij sprak zelfs Engels zodat we een goed gesprek konden voeren. Ze woonde in Bordeaux en werkte op de bloedbank als verpleegkundige en ze was nu op weg naar haar ouders in een dorpje op het land. Haar vader was erg ziek. Hij had gewrichtsproblemen en was afhankelijk van anderen. Ik vertelde haar dat ik naar Spanje wou en ze was verbaast dat ik in zo'n korte tijd al zo ver was gekomen, hoewel ik het zelf eigenlijk een beetje vond tegenvallen. Ik was erg van haar onder de indruk en de rit kon me niet lang genoeg duren. Ik vond het jammer dat ze mij later op een parkeerplaats zou afzetten en ik wou nog voorstellen om met haar mee te gaan naar haar ouders, met het doel haar beter te leren kennen maar helaas had ik daarvoor niet de moed. Toen ze me er op de parkeerplaats had uitgezet reed ze weg de oprit op en ik keek haar na totdat ik haar auto niet meer kon zien.

Je kan me nu vragen wat het kenteken nummer van die Honda Prelude was en dan moet ik zeggen dat ik het echt niet meer weet, maar ik zal haar nooit meer vergeten.

Peter Meier