"Natuurbescherming"

Begin april ben ik met een stel vrienden een weekend in de buurt rond Rocherath (België) geweest. We overnachtten er in een gehuurde pipo-de-klown-en-mama-lou-wagen. Ik ken de wagen nog, omdat ik er oud en nieuw gevierd heb. Er was nog niets veranderd ten opzichte van de laatste dag van afgelopen en de eerste dag van dit jaar. Behalve dat er nu geen sneeuw lag en dat er op de plaats waar we destijds de stront uitgegoten hadden nu een bruine vlek in het gras was ontstaan. We hebben twee mooie en spannende wandeltochten gemaakt met kaart en kompas. Ik mocht, zoals bijna altijd, de route bepalen en de eerste dag liepen we meer in noordelijke richting naar een - volgens de kaart - mooi en ongerept natuurpark. Al gauw kwamen we aan de bosrand en we vonden een bordje dat we in dit weekend veilig door het bos konden lopen; er werd niet gejaagd of zoiets. Een mooi bos en af en toe kwam zelfs het zonnetje erdoor. Op een gegeven moment maakte het pad een grote bocht en dat stond ook aangegeven op de kaart. In de bocht moest er een pad naar rechts gaan, maar die was in praktijk nergens te vinden. Wij lieten ons niet kennen en liepen daar waar het pad moest zijn, met het kompas in de hand, door het veen naar het westen. Volgens de kaart zou er na 1 cm (= 500 m) weer een pad moeten komen die loodrecht op ons pad stond. En ja hoor ... dat was ook zo. Een mooi groot breed zandpad. Effe ietsjes naar links en weer een pad dat op de kaart stond. Zo, hier zitten we dus goed. Prachtige weidse blikken vulden de horizon en we waren blij dat we in dit gebied, dat in bijna geen enkel boekje beschreven stond, konden ronddwalen. We liepen en liepen en op een bepaald moment vroegen we ons af waar die brede paden toch voor zouden zijn. We zagen vaak brede wielsporen en maakten grapjes over bulldozers en tanks. Het gebied was immens groot en de uitzichten met de mooie wolkenpartijen overweldigend. Ik haalde eens diep adem om de natuur volledig, tot in de verste uithoek van mijn lichaam, in me op te nemen. Heerlijk. Ineens zagen we een paar verroeste wrakken liggen. Volgens kenners uit ons team waren dit nog Engelse voertuigen van de oorlog. Een mooie foto, met iedereen erop moest gemaakt worden om deze ontdekking te vereeuwigen. Niet veel verder weer een wrak. Er was bijna niets meer van over. Overal zaten er gaten in en wrakstukken lagen overal in het rond. Nou zeg, hier is het tekeer gegaan in de oorlog! We lopen verder en we zien gaten in het zandpad en warempel zelfs een scherf van een granaat. Goh, denken we, dat dat hier allemaal nog ligt? Echt een verlaten gebied hier. Verder gaat ons pad en dèh, een grote krater in het pad. Het zand lijkt wel vers. Angstig kijken we rond en als we nog een paar stappen gemaakt hebben zien we een vers staartstuk van een granaat liggen. Weer wat verder een mortier, een landmijn, nog meer verse kraters. Sssssjjjiiittttt. We zitten midden in een militair oefenveld. Ik pak mijn verrekijker en tuur de horizon af. Geen militaire bewegingen te onderkennen. Enigszins gehaast lopen we verder, af en toe bijna struikelend over losliggende granaten. Waarom ruimen die Belgen nooit iets op? Als we weer in wat rustiger vaarwater liggen, eten we een boterhammetje, misschien wel de laatste. Overstressed kijken we op de kaart. "Naturschutsgebiet" staat er toch duidelijk. Op deze wijze beschermen ze de natuur wel erg letterlijk! Dat ze dat "Natur" er maar vanaf halen. Eindelijk, na een dikke twee uur lopen komen we aan de rand van het terrein en zien de commandopost. Even verder staat een gesloten hefboom. We kruipen eronder door en bekijken het a-viertje dat in de wind rondflappert. "Gesperrt wegen Maul und Klauen Krankheid". Levensgevaarlijk die Belgen! Als je niet uitkijkt heb je helemaal geen mond en klauwen meer.

's Avonds zijn we weer heerlijk wezen eten in hetzelfde restaurantje waar we met het oudejaarsfeest hebben gegeten en daarna nog flink doorgezakt met een paar flessen zelf meegebrachte rode wijn. 's Morgens hadden we wel een dikke kop, maar we zijn toch maar weer aan de wandel gegaan. Dit keer prachtige rustieke en liefelijke weilanden, helemaal geel gekleurd met wilde narcissen. Dat was weer wat anders in vergelijking met gisteren. Tegen de avond moesten we, zoals het reglement in de wagen voorschreef, de stront uit het eenvoudig toilet weer ingraven en zijn we als herboren thuis aangekomen, zodat we maandag weer fris en met een flink avontuur in ons hoofd weer aan het werk konden.

Per Wijnands