"Afzien in Fiordland"

Het is vrijdagavond, middennacht. De bus mindert vaart en stopt uiteindelijk langs de kant van de weg. Ik twijfel: moeten we hier echt uitstappen? Behalve de weg zie ik niets anders dan bomen en nog eens bomen. Toch schijnt dit de plaats te zijn waar we de nacht doorbrengen. Ik stap uit en pak mijn backpacker uit het laadruim. Onder de bomen zoek ik beschutting tegen de stromende regen. Ik kijk om me heen, maar afgezien van enkele zaklampen is het pikdonker. Het begin van een weekendje trampen in Fiordland, Nieuw-Zeeland.

Even verder op, zo'n twintig meter het bos in, zijn de anderen al druk bezig met het vastzetten van het tentzeil. Het is de bedoeling dat we daar met z'n allen onder gaan slapen, zonder grondzeil. Gelukkig heeft mijn vriend Wade, een 21-jarige Amerikaan, zijn tweepersoons tent meegenomen en ziet hij in mij de ideale partner. Samen zoeken we naar een geschikte plaats om de tent op te zetten, maar dit blijkt een lastige opgave. Uiteindelijk kiezen we voor de minst onmogelijke plek. De ondergrond is misschien niet erg vlak en comfortabel, in ieder geval liggen we droog. Van een goede nachtrust is echter geen sprake.

De volgende ochtend gaat de wekker om acht uur. Vanwege de lange en zware tocht die in het verschiet ligt, vertrekken we vroeg. Onze groep bestaat uit zeven mensen: drie Nieuw-Zeelanders, drie Amerikanen en ik. Samen gaan we vandaag de U Pass bedwingen, eerst een stevige klim, daarna een steile afdaling. U Pass is een van de vele U-vormige gletsjervalleien die Fiordland rijk is. Deze steile valleien (fjorden) zijn de afgelopen twee miljoen jaar door gletsjers uitgesneden. In veel fjorden zijn kleine of grote meren ontstaan. Het diepste meer is Lake Hauroko met maar liefst 462 meter. Het landschap in Fiorland is zeer ruig en uitgestrekt. Het enorme natuurgebied loopt van Martins Bay in het noorden tot het Waitutu Forest in het zuiden en daarmee is Fiordland het grootste National Park van Nieuw-Zeeland.

De tocht begint rustig. Weinig hoogteverschillen, amper wind en het is droog, een uitzondering. Fiordland is namelijk een van de natste plekken in Nieuw-Zeeland. Doordat het gebied tussen een oceaan en bergen ligt, valt hier gemiddeld meer dan tweehonderd dagen per jaar regen. Maar vanochtend laat de zon zich even voorzichtig zien, wat zorgt voor enkele mooie vergezichten. Toch houden wij het niet droog, want binnen het half uur moeten we twee keer de rivier oversteken om verder te kunnen. Daarna volgt al snel de eerste klim.

Hier verliezen we meteen al onze eerste twee groepsleden. We zijn nog niet halverwege of Austin, een van de drie Amerikanen, gebaart ons te stoppen: 'Ik denk dat ik moet overgeven.' Nog voordat we kunnen reageren, voegt hij de daad bij het woord. We kunnen niets anders doen dan toekijken. We zien hem wit wegtrekken en trillen op zijn benen. David, een van de begeleiders, besluit om samen met Austin terug te gaan nu het nog kan. 'Als hij hier al problemen heeft, redt hij U Pass zeker niet', zo oordeelt David. Even overlegt hij met medebegeleider Susan, dan maken David en Austin rechtsomkeert. Met z'n vijven vervolgen we onze tocht richting U Pass.

Na anderhalf uur komen we in een enorme vallei met steile bergwanden en snelstromende watervalletjes. Uit een soort scheur rechts in het berglandschap zien we een rivier tevoorschijn komen. 'Daar is U Pass', vertelt Susan. We wandelen stroomopwaarts naast de rivier en al snel ligt de steile U Pass voor ons. Dit wordt een zware klus. De rivier zoekt de kortste weg tussen de snelle rotsen en klettert naar beneden. De klim is uitputtend maar absoluut de moeite waard, ondanks de opgekomen regen. Eenmaal op de top kijken we met een voldaan gevoel naar beneden. Dat hebben we mooi gedaan, dat ligt lekker achter ons.

Wat ik echter niet weet, is dat de afdaling aan de andere kant nog veel steiler en gladder is. En daardoor gevaarlijk. Tijdens het eerste deel van de afdaling is helmgras de enige houvast. Om de tien meter verlies ik mijn evenwicht en glijd ik een stuk naar beneden. Gelukkig kom ik op mijn weg geen rotsen tegen. Het regent inmiddels hard en ik voel me onzeker en onmachtig. Ook de anderen hebben problemen met hun stabiliteit en gaan meerdere malen onderuit. Ik realiseer me dat ik elke stap geconcentreerd en vol vertrouwen moet nemen. Elke stap moet nu raak zijn, een misser kan ik me niet veroorloven. Mijn kracht neemt echter snel af en mijn benen beginnen te zwabberen. Langzamerhand maakt het helmgras plaats voor rotsen. Dit zorgt voor iets meer stabiliteit, maar het blijft glad en glibberig. Genieten is er zeker niet bij.

Na enkele uren afzien wordt de afdaling geleidelijk wat vlakker en komt mijn vertrouwen beetje bij beetje terug. Omdat het al aardig laat begint te worden en iedereen vermoeid en doorweekt is, besluiten we een slaapplaats voor de nacht te zoeken. We klimmen een stuk de berghelling op, het bos in, maar nergens kunnen we een vlakke ruimte vinden. We moeten genoegen nemen met een plekje midden in de bush, bovenop struiken en boomstronken, dicht bij een diepe afgrond. Na een geïmproviseerde maaltijd duiken Wade en ik snel onze tent in, daar waar het droog is. We drinken enkele biertjes om zowel de sfeer als de slaap te bevorderen. Het werkt en we pakken zelfs meer slaap dan de eerste nacht.

De volgende dag maakt veel, zo niet alles, goed. 's Ochtends regent het nog, maar na een uurtje klaart het op en breekt de zon tussen de wolken door. De mist trekt weg en langzaam maar zeker komen de besneeuwde bergtoppen te voorschijn. Een schitterend gezicht. We ontbijten naast de kabbelende rivier en genieten van de serene rust en het adembenemende landschap. Vandaag is de tocht een stuk makkelijker dan gisteren. We hebben de U Pass achter ons gelaten en dienen alleen nog maar het pad naar eindpunt te volgen. Een tocht van ongeveer vijf uur. We wandelen door het regenwoud, naast de snelstromende rivier. Overal om ons heen zien we watervalletjes en meanderende stroompjes die uitkomen in de rivier. De diverse groentinten van de vegetatie in combinatie met het blauwe, levendige water zorgen voor mooie kleurencombinaties.

We lopen stevig door en hebben een lekker ritme te pakken. Slechts tweemaal zijn we genoodzaakt de rivier over te steken. De eerste keer is de stroming erg sterk en gaan we geketend aan elkaar naar de overkant. De tweede keer kunnen we een ijzeren touwbrug gebruiken om de rivier over te steken. Erg makkelijk. Na deze hindernis zijn we dichtbij het eindpunt. We lopen nog een klein half uurtje en komen dan eindelijk aan op de plaats waar we twee dagen geleden met de bus aankwamen.

Hoewel ik hier al eerder ben geweest, zie ik nu pas het bord met de verschillende wandelroutes. Ook zie ik nu pas voor het eerst de mededeling over onze tocht: 'U Pass is a difficult route which requires alpine experience.' Misschien ben ik wel blij dat ik dit niet wist voordat ik aan de trip begon. Moeilijk was het zeker, afzien zelfs. Maar achteraf blijkt het toch altijd weer een mooie ervaring…

Emiel Martens