foto In het schrijfblok komt telkens een nieuw (reis)verhaal over de belevenissen van bezoekers van de site. Ook jij kunt jouw verhaal insturen voor publicatie.

Verslag huttentocht Stubaier Alpen Oostenrijk

Zaterdag 26 juni 1999 Leeuwarden - Innsbrück
Langzaam in hogesnelheidstrein door Duitsland - Problematische slaapstoelen
Om 7.36 stappen we op de trein in Leeuwarden deze dag, om klokslag 19.25 in Innsbrück weer uit de trein te rollen. Zo ver zijn de bergen niet bij ons verdaan, een flinke werkdag, meer niet. We reizen via Zwolle- Hengelo - Hannover- München. De hoge snelheidstrein door Duitsland tuft op haar gemak langs slaperige stadjes.

De slaapstand van de stoel levert voor mij een probleem op. Volgens Marijke moet ik een 'onderuitzakkende beweging' maken en tegelijk een knop indrukken. Haar aanwijzingen opvolgend, beland ik bijna op schoot van mijn overbuurman, een goed geklede homo-italiaan. Na talloze pogingen krijg ik de stoel eindelijk in een horizontalere stand en kan ik een tukje doen. Wanneer ik weer wakker word klettert de regen tegen de ramen van de coupé. De lucht dreigt, dan breekt het onweer los.

Eenmaal in Innsbrück is het droog geworden. We stappen uit de trein, een vochtige warmte komt ons tegemoet. De dikke fleece en expeditiejas verdwijnen in de rugzak die daarmee weer een dikke kilo aan gewicht wint. Binnen 5 minuten hebben we via een boekingskantoor een hotel gevonden. De voorlopig laatste nacht onder schone lakens.

Na de pastamaaltijd bij een Italiaan maken we nog een avondwandeling door de oude binnenstad. Dan is het nog een hele opgave om het hotel terug te vinden: we weten geen naam en ook geen straatnaam. We dolen rond totdat we plotseling oog in oog staan met het pasta-restaurant. Van hieruit is het een peulenschil om de weg terug te vinden. Na een douche duiken we onder de uitnodigende roze dekbedden.

Zondag 27 juni 1999 Sellrain - Potsdamer Hutte
Hardloopwedstrijd in Sellrain - De gebochelde en het onweer - Opzwellende Knödel
Om 8.00 gaat de wekker. Grijze grauwe wolken onttrekken de bergen aan het zicht. Eenmaal in de ontbijtzaal staat binnen 5 minuten het ontbijt voor onze neus: warme kaischerbrödchen en koffie met melk. Het overschot aan broodbeleg verdwijnt ongemerkt in de handige grote broekzakken van de nomad-afritsbroek. Om 11.00 vertrekt de bus naar Sellrain, een klein dorpje zuidwestelijk van Innsbruck.

Terwijl de bus ons verder de bergen invoert pakken dikke wolken zich samen. Het duurt niet lang of het begint te regenen. In Sellrain rollen we uit de bus. Net te laat om de finish mee te maken van een heuze hardloopwedstrijd. We takelen de rugzak op de rug en beginnen aan de tocht naar boven: stijgen van 900 naar 2000 meter. Het pad is lang maar gemakkelijk begaanbaar. Dagjesmensen komen ons tegemoet.

Zwarte wolken drijven het dal in en al snel regent het pijpenstelen. Marijke gaat vanaf nu als de gebochelde door het leven. De enorme blauwe regencape hangt sfeervol over de rugzak. Net in plastic verpakt begint het te onweren. We kijken elkaar aan: ver kan het toch niet zijn naar Gasthof Bergheim waar de koffie voor ons klaar staat ?

Het is droog geworden wanneer we de uitspanning verlaten. Nog ongeveer 1 ½ uur klimmen en dan zien we de hut op een uitstekende rotspunt liggen. Binnen is het gezellig en warm. We drinken cola uit reuzenglazen. De huttenwirtin wijst ons de weg naar onze slaapplek: een rij matrassen op zolder. Gelukkig is het niet druk in de hut en hoeven we de zolder slechts de delen met een gezin. Wij in de ene hoek, zij in de andere. De stugge paardendekens drappeer ik zo goed en kwaad als het kan over de zijden lakenzak.

Tegen de avond kunnen we nog even buiten zitten. Als de thermometer 10 graden aangeeft wordt het tijd om naar binnen te gaan. Het avondeten bestaat uit een spinazie- en kaas-knödel. Deze enorme vegetarische ballen glijden gemakkelijk naar binnen maar hebben in de maag de onhebbelijke eigenschap op te zwellen. Het knödel gevoel blijft, ook als we al lang in de lakenzak liggen.

Maandag 28 juni 1999 Potsdamer hutte - Franz Senn Hutte
Koffie in Seduggalm - Warme douches en donsdekbedden
Na een onrustige nacht waarin we uit de slaap worden gehouden door gesnurk van de enige man in de lager, word ik om 6.30 wakker. Een half uur later gaat de wekker: tijd om op te staan. De hut is gehuld in mist. Met lange tanden kauwt Marijke een paar stukken Tibetaans gerstebrood weg, niet wetend dat ze deze koolhydraten vandaag hard nodig zal hebben. Ze had gerekend op warme kaischerbrodchen, maar mevrouw Feenstra wil de rugzak wat lichter krijgen en dus wordt de eigen broodvoorraad eerst aangesproken.

De regen noopt ons tot het aantrekken van regenjas/cape en broek nog voordat we de hut verlaten hebben. Na 10 minuten wandelen dient het eerste obstakel zich aan: koe op het pad. Behoedzaam schuifel ik tussen koe en bergwand verder. Het beest kijkt mij verwijtend aan, maar doet verder niets. Na ongeveer 35 minuten bereiken we de beek die we passeren via een bruggetje. Vandaar gaat het steil zigzaggend naar de Schwartzkopfscharte (2600 meter).

Nadat we meer dan een uur omhoog gezwoegd hebben eindigt de markering bij een breed sneeuwveld. Behoedzaam passeren we deze glibberige steilte: we zijn de eersten dit jaar die deze doorsteek maken, er is geen spoor. Even later blijkt dat we teveel op 1 hoogte gebleven zijn: we moeten omhoog door de sneeuw en rotsen. Hoog boven ons zien we de verlossende rood-witte streep op de rots. Zo bereiken we om 11.50 de Scharte (2600 meter). Na een korte stop en het nuttigen van een mueslibolletje gaan we omlaag. Zigzaggend, een enkel horizontaal sneeuwveldje passerend, bereiken we om 13.00 de Seduck-alm. We zijn hier de eerste bezoekers vandaag en drinken koffie uit grote mokken. Om 13.30 nemen we afscheid van de aardige huttenwirt. Wanneer we even later over de kam verdwijnen ziet Marijke nog net een rugzak de hut binnengaan. Er zijn dus nog mensen achter ons !

Op ongeveer 1 uur gaans van de Franz Senn hutte stuiten we op een pad dat geen pad meer is. Een lawine heeft het pad inclusief markering weggeslagen! We moeten door een supersteil sneeuwveldje van ongeveer 15 meter. Dit verdient het predikaat 'niet fijn'. Even verder zien we weer een pad, maar niet voor lang, want ook daar is de lawine langsgeraasd. Er is geen pad meer, geen markering en de markering die er is kan net zogoed van een losgeslagen rotsblok zijn. Inmiddels halen een vader en zijn zoon ons in. Met ons vieren gaan we verder. Na enige tijd vinden we het pad weer. Om 16.00 zien we de hut beneden ons liggen. Een laatste steile afdaling en dan zijn we er. Marijke ploft uitgeput neer in de schoenendroogruimte. Met wat mueslirepen komt ze weer een beetje tot haar positieven.

De 2-persoonskamer met de donsdekbedden, een warme douche en het bord warme eten doen ons dit avontuur echter snel vergeten. Inmiddels is de hut weer in mist gepakt. Het is 21.00, een prachttijd om naar bed te gaan.

Dinsdag 29 juni 1999 Franz Senn Hutte - Neue Regensburger Hutte
Tibetaans gerstebrood - Bedden als klettersteig
Na een stevig ontbijt van de onuitputtelijke voorraad Tibetaans Gerstebrood, gaan we goedgemutst om 8.30 op op pad naar de Neue Regensburger Hutte, een wandeling van ongeveer 4 uren.

Het pad voert ons gestaag omhoog richting Schrimmennieder. Het is prachtig weer: een helder blauwe lucht met hier en daar een wolkje. De markering slingert zich door een veld vol reuzenkeien, waar we klimmend en klauterend onze weg zoeken. De afdaling vanaf het Schrimmennieder is akelig steil. Gewicht goed boven de voeten houden en dan gaan met die banaan.

Het laatste stukje gaat vrijwel horizontaal naar de hut die uitnodigend op ons wacht. Er wacht ons een prive kamertje van ongeveer 2 bij 3 met heerlijke matrassen en donsdekbedden en een stapelbed met de tweede verdieping op ongeveer 1.80 meter! Hier heeft de timmerman duidelijk een foutje gemaakt. Marijke slingert haar lakenzak en sloop met een ferme zwaai op het bovenste bed.

Om 18.00 is het etenstijd. Voor Marijke worden het nüdeln mit wurst und salat en voor mij kaiserschmarren. Als rasechte vegetarier ben je in sommige berghutten veroordeeld tot deze stukgeroerde pannenkoeken. Nüdeln zijn wat anders dan knödeln gelukkig: het is gewoon pasta! Na het eten begint het te regenen: een prachtige regenboog tekent zich af, vlak naast de hut eindigend in een rotsblokken veld. Ik ben nog nooit zo dicht bij de pot met goud geweest!

Woensdag 30 juni 1999 Dagje Neue Regensburger Hutte
Schapen op het pad - Helse spierpijnen
Om 6.30 worden we wakker met helse spierpijnen. Dan volgt de operatie 'Marijke uit bed' . De ladder is bijna even steil als de afdaling van het Schrimmennieder. Maar Marijke is inventief: we zetten de ladder klemvast tussen bed en muur en zo wordt de afdaling een stuk minder steil. Krimpend van de spierpijn lukt het haar heelhuids beneden te komen.

We maken een wandeling richting Ostliche Knotenspitze. Bij de afdaling volgt een schaap ons. Ik heb Marijke die achter loopt nog nooit zo snel de berg zien afgaan.

"Oeh hij haalt ons in !"
"Beeh Beeh, klingel, klingel"
"Frouke opschieten !"
"Wat kan er dan gebeuren ?"
"Straks duwt hij mij van de berg !!"

We rennen over een stukje vlak grasland dan zijn we het schaap kwijt. Wat een mens zich niet allemaal in het hoofd kan halen … Welke uitwerking heeft de bergen eigenlijk op ons??

De hut is inmiddels volgestroomd met 5 Hollandse mannen uit Bennenbroek (familie van elkaar) die ongeveer dezelfde tocht maken als wij.

Donderdag 1 juli 1999 Neue Regensburger Hutte - Dresdner Hutte
Serene rust - Winkelvrij gebied - Zelfbedieningshut
Vandaag dalen we af naar het dal, de doorsteek door de bergen is te gevaarlijk in verband met de vele sneeuw. Na de afdaling zullen we met de bus naar de Mutterbergalm gaan en klauteren vandaar weer omhoog naar de Dresdner hutte.

Het pad gaat steil naar beneden en in het bos volgen we een smal bospaadje. Een serene rust straalt dit bos uit. Je hoort niets, zelfs de beek is vanaf deze plek aan het gehoor onttrokken. Een enkele vogel, verder stilte. Om 11.00 arriveren we bij het Waldcafe waar het helaas rühetag is. De 5 Hollanders zitten ook op het terras, met een drankje uit eigen bidon. We lopen 20 minuten verder naar Ranalt, in de hoop dat hier een winkel is. Maar helaas dit gat biedt wel een kerk en een paar huizen, maar een winkel is er niet en ook de enige uitspanning is vandaag gesloten. Je zou er depressief van worden.

Om 12.10 arriveert de bus die ons zo'n 400 meter omhoog zal brengen. Vanaf de gletscherbaan lopen we in een dik uur naar boven. De hut is ongezellig groot, de huttenwirt is een vies klein mannetje, kortom de hut is niets. 's Middags zitten we op het zonnige terras. Vele dagjes mensen die zichzelf met de kabelbaan omhoog hebben gehesen, schuiven langs. We hebben halfpension en tot onze verrassing krijgen we een 3 gangen menu. Soep vooraf daarna aardappelen met groenten cq aardappelen met vlees en ijs toe! Helaas is deze hap lang zo vullend niet als een knödel! We zijn bang dat we later op de avond nog aan de apfelstrudel moeten.

Vrijdag 2 juli 1999 Dresdner Hutte - Sulzenau hutte
Der Holländische Top - ER docter volgt - Schotse slaapkamer
Na een goede nachtrust in een tweepersoonskamer met wastafel, gaan we goedgemutst op weg. Het eerste stuk gaat over een enorm keienveld. Speurend naar markeringen klimmen we gestaag omhoog. Het is meer klauteren dan wandelen. Al snel halen 4 mensen ons is: vader, moeder en 2 dochters. Ze blijken uit Montana (USA) te komen, maar dat worden we pas later gewaar. Het eerste sneeuwveld moeten we passeren. Ik overzie de situatie: licht hellend en naar ondertoe steeds vlakker aflopen. Een 'roetsch' zal hier niet fataal zijn. Goedgemutst passeer ik de sneeuw. Dan volgt er een zeer steil stuk, zigzaggend omhoog met hier en daar draadkabels om de passages wat eenvoudiger te maken.

2 Hollanders halen ons in, als we de kam bereiken zitten daar in totaal 9 Hollanders (De familie uit Bennenbroek, wij en de 2 die ons net ingehaald hebben) van het uitzicht op de Sulzenauferner te genieten: der Holländische Top !

We eten een broodje en dan volgt de afdaling. Het eerste stukje is wederom zeer steil en vol gerol! De familie uit Montana passeert ons. We raken aan de praat en de vrouw vertelt dat haar man, die achter mij loopt, een ER-docter is en mij zal helpen mocht ik van de berg storten. Nou ja, daar ben ik blij mee, ik kijk in de afgrond en denk dat een ER-docter weinig meer aan mij kan oplappen mocht ik roetsen. Of het moet wel een zeer knappe ER-docter zijn !

Dan voert de markering over een pad, zoals we ons een pad voorstellen. In de diepte ligt een prachtig mooi groen meertje, altijd goed voor een foto. Maar dan holi, moli, bijna in de schaduw van de hut, een hele fijne passage, Draadkabel, een richteltje, waterval met draadkabel en dan … loodrechte wand met een provesorisch houten bruggetje ! En daaronder een afgrond om U tegen te zeggen, brrrrr….. Margaret (de Montaanse vrouw) gaat voor, dan volg ik. Het lijkt enger dan het is gelukkig.

Voor Marijke is het echter enger dan het lijkt: ze zweet peentjes, maar gelukkig loopt de ER-docter achter haar. Volgens haar toch wel een geruststellend idee. Dan is het nog maar even naar de hut. Het blijkt dat we een kamer delen met een ietwat vreemde man (uit Schotland) en zijn zoon. Tsja, denk je alles gehad te hebben …

We annekseren onmiddellijk de twee onderste bedden. Stel je voor dat we over die vreemde man heen moeten klauteren het stapelbed in: dat lijkt ons dus helemaal niets. Diplomatiek spreiden we de lakenzakken over de onderste matrassen.

's Middags raken we aan de praat met de Montaanse familie (Dough, Margaret, Kate en Emma) en zo gaat de middag snel om. Om 18.00 is het etenstijd: spaghetti mit salat voor fraulein Marijke en k…………n voor mij. Om ongeveer ½ 10 zoeken we de slaapkamer op waar de Schotten reeds liggen te slapen.

Zaterdag 3 juli 1999 Sulzenau hutte - Nurnbergerhutte
Prachtig uitzicht - staaldraad en klauterpartij - skiles op schoenen
Om 6.00 word ik wakker van het gestommel van de Schotten. Zij gaan vandaag de Wilder Freiger (3400 meter) beklimmen. Om 7.00 maken wij aanstalten om op te staan. Het is wederom een prachtige dag: helder blauwe hemel zonder wolken. Na het ontbijt vertrekken we. Het pad gaat over de beek en vervolgens klauteren we over grote rotsblokken naar boven. De Montaanse familie zien we even later de hut verlaten. Er zijn 2 routes naar de nurnberger hutte. Wij nemen de langste over de Mairspitze (2750 meter). Het laatste stukje tot het hoogste punt is gemeen steil klauteren langs staaldraad. We hebben een prachtig uitzicht op de groene Grunausee en als we boven zijn op het dal. We eten een meegebracht broodje en om ongeveer 11.00 aanvaarden we de afdaling naar de Nurnberger Hutte.

Om 13.00 bereiken we de hut er wacht ons een heerlijke ruime tweepersoonskamer met tweepersoonsbed, wastafel en schone handdoeken ! Wat een luxe !

De hele middag zitten we op het terras in de zon. Het is heerlijk weer en niets lijkt erop dat het om zal slaan. De Montaanse familie arriveert een uurtje later in de hut. Tegen het avondeten gaan we douchen, maar aja aja … een koude douche! Tsja, je kunt niet alles hebben nietwaar ? Dan is het tijd voor een wijntje op het zonneterras.

Met het avondeten schuiven we aan bij de Montaanse familie. We eten spiegeleieren ( 3 stuks p.p.) met gebakken aardappelen en salade. Na het eten is daar het moment supreme: mijn eerste skiles ! Op schoenen wel te verstaan ! De ER-docter (Dough) zal zijn kinderen (Kate en Emma), Marijke en mij een ski-op-schoen-les geven.

Nadat ik het restantje wijn in 1 slok achterover heb geslagen begeef ik mij met de bibbers in de benen naar het sneeuwveld waar dit alles zal plaatsvinden. Gelukkig is het sneeuwveld net onttrokken aan het zicht van nieuwsgierige blikken uit de hut. Dough doet voor hoe het moet en dan volgen Emma en Kate. Dan zal ik ook wel moeten. Onwennig sta ik op het sneeuwveld en kijk in de diepte. Dan zet ik de schoenen in het spoor en daar ga ik … Binnen enige meters lig ik al om, ik klauter weer naar boven en probeer het nog een paar keer. Het is zowaar leuk! Marijke neemt nog wat foto's en dan is het tijd om weer naar binnen te gaan. We vragen het adres van de Montaanse familie, om de foto's op te kunnen sturen. Tijd voor een apres-ski. Marijke komt aanzetten met twee reuzen glazen vol rot-wine. ( 2 x1/4 liter). Alle drankjes in Oostenrijk zitten in grote glazen; als je een normaal glas wilt dan moet je dat duidelijk aangeven! Teut en lacherig zoeken we ons mooie slaapkamertje op.

Zondag 4 juli 1999 Nurnberger Hutte - Neustift
Gastvrij onthaal in Neustift - Dweilorkest in lederhosen
Om 7.00 gaat de wekker, maar zoals gewoonlijk ben ik al ver voor de wekker wakker. Het is wederom prachtig weer ! In no-time is de rugzak ingepakt en begeven we ons naar de gastestube voor het ontbijt. Om ongeveer 8.15 vertrekken we richting dal. De Elsons vertrekken tegelijk met ons.

Ontspannen stiefelen we naar beneden. We lopen een stukje over een bijna horizontaal pad: heerlijk om even te gaan rennen. Het laatste stukje gaat steil omlaag door het bos, totdat we de hoofdrijweg bereiken. We wandelen verder in de richting van Neustift, zoveel mogelijk over smalle paadjes of grindwegen net boven de hoofdweg.

Na ongeveer 3 uren (en 15 kilometer) bereiken we na een steile afdaling het dorp Neustift. We passeren vele huizen met het opschrift 'Zimmer frei ' maar denken in het centrum iets leukers te kunnen vinden. We lopen door, maar het centrum bestaat alleen uit hotels. Bij de enige 'Zimmer frei' bellen we aan. Even later hangt een mevrouw over de balkonreling.

" Was ist los ??" snauwt ze ons toe.
" Haben sie ein Zimmer frei ?"
" Für eine nacht ??"
"Ja"
" Nein danke !"

Nou onvriendelijker bestaat bijna niet. We proberen het nog eens bij een hotel, maar dit ziet er zo duur uit dat we maar snel weer naar buiten gaan. Een vervallen pension, waarschijnlijk meer in onze prijsklasse, waar 3 Hollanders voor de deur zitten, biedt ook geen uitkomst. De pensionmevrouw zit in de kerk. Dan zit er niets anders op dan terug te lopen naar boven waar we de vele zimmerfrei zagen. Na 3 pogingen lukt het ons om een kamer te bemachtigen bij een alleraardigste boerenfamilie.

We spoelen de kleren uit en hangen de boel te drogen. De warme wind waait het high-tech textiel zomaar droog. Een uurtje later kan ik het alweer aantrekken. Tegen vijven lopen we naar het centrum waar we een plekje vinden op het terras van een pizzeria. Heerlijk om pizza te eten na al dat bergsteigeressen. De plaatselijke fanfare in lederhosen brengt ons een aubade. Het is hier super-touristisch, het is even wennen, maar we zien de humor er wel van in.

Maandag 5 juli Neustift - Fulpmess- Innsbruck
De laatste wandeling - afscheid van de bergen - Snikheet Innsbrück
Om 8.00 pas is het ontbijt, laat voor onze begrippen. Om 8.45 vertrekken we voor een laatste wandeling langs alpenweiden, door dorpjes en bossen naar Fulpmess, ongeveer 10 kilometer verderop.

We halen nog net de bus van 10.45, zodat we om ½ 12 reeds in Innsbrück arriveren.

's Middags slenteren we door de bloedhete stad waar de temperatuur tot boven de 30 graden is opgelopen. We brengen een bezoek aan het Alpenvereinsmuseum. De nacht brengen we door in het zelfde hotel als een week geleden. Voor ons gevoel is het weken geleden dat we hier waren.

Dinsdag 6 juli 1999 Innsbrück - Leeuwarden
Weer naar huis
Om 7.00 staan we op en om 8.05 zijn we onderweg naar het station, na een verkwikkend ontbijt in ons hotel. Langzaam worden de bergen heuvels en de heuvels weiland. Na amper 2 uren treinen is het landschap bijna Hollands, evenals de donkere onheilspellende luchten.

Frouke Feenstra


Hiking-site.nl op Twitter




Share/Bookmark
homezoeken op deze sitetop van de pagina
Vertel vrienden over deze pagina

Laatste wijziging: 27-03-2024

Hiking-site.nl is een site voor actieve buitensporters, wandelaars en hikers die op zoek zijn naar informatie over materiaal, routes, navigatie, EHBO, tips en tricks, avontuur, wandelen, outdoor en buitensporten. Nieuw op deze site?
Lees dan eerst eens rustig deze pagina met informatie over Hiking-site.nl!
[home] [linken naar Hiking-site.nl] [adverteren op Hiking-site.nl]
"; } if(lC>2400) { rightAd3.innerHTML = "
"; }